Het verhaal begint met de begrafenis van de nog jonge Symon, die onverwacht zelfmoord pleegde. Hij was de huisgenoot van hoofdpersoon Thomas. Thomas' andere huisgenoot, de flamboyante Cleo, is er ook. Na de begrafenis gaat Thomas een biertje drinken op een terras. Hij wordt er aangesproken door Van Dijk, de rechercheur die Symons zelfmoord onderzocht. Van Dijk vertelt dat hij er maar over blijft piekeren, hij wil weten waarom Symon het heeft gedaan. Thomas biedt hem aan om een kijkje te komen nemen op Symons kamer. In het huis aangekomen, blijkt dat Cleo op zijn eigen kamer is en heel verdrietig is over Symon. Thomas vertelt de rechercheur dat Cleo eigenlijk een man is, maar zich als vrouw voordoet. Op Symons tafel vindt Van Dijk een ansichtkaart van Cleo, verstuurd tijdens een vakantie in Griekenland. De tekst suggereert dat Symon en Cleo geliefden waren, en er wordt in gerefereerd aan een uitspraak van Homerus, over 'de zee die wijnrood ziet.' Thomas legt uit dat hij en Symon het wel vaker hadden over dat Homerus de zee wijnrood noemt in zijn teksten. Voor Van Dijk is nu alles duidelijk en hij vertrekt.
Je hoeft maar een boek open te slaan over verhalen schrijven en leest hoe ontzettend belangrijk het begin van een verhaal is: het moet sterk zijn, de lezer direct boeien, hem met huid en haar het verhaal intrekken! Nou, die kunst verstaat Peter Boonstra opmerkelijk goed. Zijn verhaal begin midden in een begrafenis met een intrigerende karakterschets van de man, waar het verhaal om draait: "Opgelucht zag Thomas dat ook het laatste ritueel goed verliep, de witgelakte kist zakte langzaam maar zeker weg, statig en zonder dat het mechanisme haperde, stotterde of uitviel. Het zou echt iets voor Symon geweest zijn om op de weg naar de eeuwigheid nog averij op te lopen." Mooi geschreven! En je wil meteen meer weten over Symon: waarom is hij dood en wat voor relatie had Thomas met hem? Niet alleen in de eerste zinnen, maar ook in de rest van het verhaal worden de gebeurtenissen en personen mooi en beeldend omschreven, met de juiste dosis poëzie - "de zwartkanten jurk lag als een gestorven donkere zwaan uitgespreid over het beton" - en rake observaties van Thomas: "... bekeek hij de post-hippie kleding van zijn tijdelijke buren. Alleen Duitsers konden eruit zien alsof ze via een tijdmachine in het verkeerde tijdperk waren beland." Een ander sterk punt is dat Homerus' 'bloedrode zee' fraai verwerkt is in het plot, en aan het eind van het verhaal helpt het mysterie op te lossen. Dat einde is - denk ik - bewust ietwat open gelaten. Of Symon nu een echte (vleselijke) liefdesrelatie had met Cleo weten we niet. Misschien waren het alleen verliefdheid en het besef dat het nooit wat kon worden, die Symon tot zijn wanhoopsdaad voerden? Het is mooi dat dit aan de fantasie van de lezer is overgelaten. Zelf weet ik niet zeker of ik alles goed begrepen heb - wordt de als vrouw verklede Cleo vergeleken met de zee die zich wijnrood 'voordoet' aan Homerus, of heb ik ergens nog een aanwijzing gemist? - maar dat deed zeker geen afbreuk aan mijn leesplezier. Kortom, ik vind het verhaal een interessante, goed opgebouwde inhoud hebben, met een héél sterk begin en een mooi einde, en ook 'schrijftechnisch' vind ik het uitstekend. Heb ik dan helemaal niets te bekritiseren? Helaas, ik heb wel een minpunt gevonden: de typfouten. In een aantal zinnen zijn woorden op de verkeerde plaats beland. Met name één alinea (waarin verteld wordt hoe Cleo, Thomas en Symon huisgenoten werden) bevat storend veel fouten: 'De kamer die hij betrok was in het huis van Cleo die. Thomas kende van de kapperszaak waar ze werkte. Cleo's huisbaas had de huur onverwacht drastisch had verhoogd.' Zo'n stukje kan de lezer doen afhaken en dat zou zonde zijn, want dit mooie verhaal verdient het om gelezen te worden!
Mei 2013, Maja Vlaming
|