De berg die ze op moet is hoog veel te hoog voor die lange dunne benen.
Gezond is ze wel maar dit kan ze niet, echt niet,.ze gaat erbij zitten en langzaam overvalt
haar een slaap.
"Wordt wakker, alsjeblieft, juffrouw, wordt wakker"
Als ze wakker wordt ziet ze dat ze nog steeds op dat bankje zit, maar om haar heen staan
een paar mensen.
" ik heb u gewekt. Ik ben Andreas maar ze noemen me gewoon Adje. U sliep zo lang,
moet u nergens naar toe?"
"Ik moet de berg op maar ik was al zo moe, weet je.”
“ Kom ga mee naar mijn tante en oma, daar woon ik en dat is heel leuk hoor."
Gewillig liet ze zich mee tronen. Hoe oud zou dat jochie eigenlijk zijn? Ouder dan dertien
of veertien zeker niet.
Opeens staan ze voor een grote groene deur met een klopper erop.
Voor ze deze goed kan bekijken vliegt de deur open en twee dames staan in de opening.
" Goedemiddag, Adje hier zei dat u zo mooi sliep, maar het leek me beter u te wekken.
Kom binnen ik ben tante Dalia en dat is oma Gewoon."
Binnen staat ze middenin een grote kamer, die bomvol staat met meubelen en lampen,
veel lampen. Er is weinig ruimte om te lopen, moeizaam baant ze zich door de wirwar van
meubels. Ze loopt naar de tafel waar de thee wordt geschonken, ze ziet ook een schaal
koekjes staan. Dan realiseert ze zich dat ze honger heeft.
“ Pak maar lekker hoor, je zal wel honger hebben. Wij hebben al gegeten maar zal ik nog
iets voor je maken. En wie ga je bellen dat je niet thuiskomt vanavond?”
Oma Gewoon kijkt haar streng aan.
“ Je kan niet op je laten wachten, tenminste dat vind ik.”
Ze bloost en slaat haar ogen neer.
“ Ik, ik, ik ben weggelopen van mijn vriend. Ik ikke was zo boos en wilde naar …een
vriendin lopen . Die woont aan de andere kant van de berg en ik heb geen auto en ik weet
niet…”
Tranen lopen over haar wangen. Oma Gewoon staat op en troost haar.
“ Wie ben je, wat is je naam?” Vraagt ze
“ Ik ben Mathilde en verder weet ik het niet. Ik vergeet tegenwoordig alles. Komt door de
liefde zei hij maar het was geen liefde hij……….hij……..ik weet het niet meer. Misschien
vindt hij me wel dan dan……
“ Je mag alles vertellen maar het hoeft niet hoor. Ga eerst maar wat eten. Dalia maakt je
bed in orde en ik blijf even bij je. Adje is al naar bed. Je spreekt hem morgen zeker, dat
laat hij zich niet afnemen. Kijk daar is ze al, eet maar kind, je hebt het nodig.
Mathilde stort zich op het bordje met een stukje vlees, gebakken aardappelen en een
bakje sla ernaast. Ook staat er een bakje vla, gewoon gele vla, jaren had ze dat niet meer
gegeten. Met een zucht legt ze haar vork neer.
“ Oef zeg wat was dat lekker. Zoiets eten wij nooit. Ja vroeger bij mijn ouders maar nu niet
meer.”
Ze stopt met praten, bang dat ze te veel zal zeggen. Ze kijkt oma aan en geeft haar een
voorzichtige kus op haar wang.
“ Dank u wel voor alles, maar ik moet echt weer gaan. Ik kan maar beter terug gaan, voor
iedereen is dat beter.” Ze staat op maar oma houdt haar tegen.
“ Nee dametje, dat doen we niet. Je gaat lekker slapen en morgen praten we verder.”
“ Maar….”
“ Geen maar. Daar is Dalia, je bed staat klaar. Welterusten en tot morgen.”
Zonder protest laat ze oma haar naar bed brengen. Dodelijk vermoeid is ze, heel snel
slaapt ze in.

De zon schijnt voorzichtig door de spleetjes van de gordijnen. Hoe laat zou het zijn?
Mathilde zit rechtop in het smalle bed en kijkt verbaasd rond. Dit is een meisjeskamer, er
staan poppen op de plank, een poppenhuis en een complete speelkeuken staan
opgesteld aan de andere kant van de kamer.
Het behang is roze en de gordijnen zijn van een onbestendige zoete kleur.
Ze hoort stemmen op de gang dus het is al dag. Ze staat op en kleed zich aan. Dan kijk
ze om de hoek van de deur en ziet oma en Dalia naar de kamer lopen. Ze gaat ze
achterna.
“ Goedemorgen, ik hoop dat ik niet te laat ben.”
“ Waarvoor zou je te laat zijn meisje? Je hebt lekker lang geslapen, kom drink eerst maar
koffie.”
“ Dank je wel. Dan ga ik daarna weer verder. Ik moet de berg over anders zit ik echt in de
problemen. Dus ga ik die voorkomen.”
“ Kun je me iets vertellen? Sta je onder druk? Door dat vriendje van je?”
Mathilde wordt een beetje bleker dan ze al was.
“ U kunt me niet helpen, niemand kan dat. Dit ben ik, stom genoeg ,zelf begonnen en zal
het moeten doorstaan.”
“ Klinkt mij niet erg logisch in mijn oren. Vertel wat meer dan begrijp ik het beter. Ik krijg
beelden in mijn hoofd die ik erg ernstig vind. Kan dat mogelijk zijn?”
“ Lieve oma breek uw hoofd niet over mij. Dank u wel voor de opvang en later kom nog
eens koffie drinken.”
Ze staat op en loopt naar de deur.
Adje staat buiten en is verheugd haar weer te zien en loopt naar haar toe.
“ Gelukkig je bent wakker, ik dacht even dat je doornroosje was en honderd jaar moest
slapen. Hahah” Hij lacht hartelijk om zijn grapje. Mathilde kan er ook om lachen en dat
doet haar goed. Haar huidige leven is niet om te lachen.
“ Dag Adje, tot ziens ik kom snel weer langs maar nu moet ik echt vertrekken. “
Dan rent ze weg bij het huis met de grote groene deur met de klopper.
De berg heeft ze overwonnen, maar ze slaat het adres waar ze een afspraak had over. Ze
denkt en denkt wat ze zal doen. Snel beslissen is van belang.
Eigenlijk weet ze niet wat ze moet doen. Had ze beter bij oma Gewoon moeten blijven?
Schichtig kijkt ze om haar heen, ze vreest haar vriendje, die mag haar niet vinden.
Zo loopt ze uren rond, geld heeft ze niet mee dus ze kan geen kant op, moet ze dan
gewoon terug gaan?
Ze neemt een besluit en gaat terug de berg over. Wat zullen ze wel niet van me denken?
Dat ik laf ben of onevenwichtig of weet ik veel… ze barst in tranen uit. En nu weer die
berg. Ze verbijt de pijn in haar benen, haar hoofd bonst en haar hart klopt drie maal zo
hard. Boven gekomen gaat ze even zitten op een hard houten bankje, niet in slaap vallen
denk ze, hier loopt Adje niet rond. Och wat was hij lief en dat voor een puber.
Maar Adje loopt hier niet rond, hij zit op de andere bank.
“ Wat doe jij hier?” Vraagt Mathilde `’ mag jij de berg op?”
“ Waarom zou ik de berg niet op mogen? Oma Gewoon heeft me gestuurd om op jou te
wachten. Ze was bang dat je hier in het donker zou lopen en je kent de weg niet.Kom
dan breng ik je naar oma.”
Wederom gaat ze braaf met de jongen mee. Ze vindt hem aandoenlijk lief als hij maar zo
blijft . Volwassen mannen zijn maar zelden lief. Zij kent ze niet, zij kent alleen maar ego’s
en machtswellustelingen. Soms zijn mannen ook gemeen, ze kan er een boek
overschrijven.

Ze lopen ze samen de berg af en ze staat opeens voor de grote groene deur met de
klopper.
Dalia doet de deur open en verwelkomt haar als ]of het de gewoonste zaak van de wereld
is dat ze langs komt.
Adje springt om haar heen en oma wacht in de kamernet een grote pot thee.
“ Welkom thuis lieve Mathilde, ik wist dat je terug zou komen. Daar ben ik blij mee.
We gaan van de week of wanneer jij daar aan toe bent uitgebreid over alles praten. Maar
nu uitrusten en goed eten.”
“ Mag ik iets vragen? Ik ben erg nieuwsgierig.van wie is die meisjeskamer is waarin ik heb
geslapen of vraag ik u nu te veel? Het is zo’n prachtige kamer maar zulke meisjes bestaan
niet meer, meisjes voor zulke kamers, denk ik.”
“ Dat is de kamer van Dalia. De kamer hebben haar vader en ik toen ze klein was
gemaakt. En zo is het gebleven. Dalia slaapt er niet meer maar het is en blijft haar kamer.
Fijn dat je de kamer leuk vindt, vannacht mag je er weer slapen en zolang je blijft is dat
ook jouw kamer.”
“ Ik wil wel vertellen maar kan het niet, begrijpt u? Ik geneer me er ook voor, ik heb
domme dingen gedaan, maar nu ben ik niets meer. Ik wil niet meer terug maar heb geen
keus, even bij u zijn lost niets op. Ze zullen me altijd vinden. Hij vooral”
‘ Kind waar heb je het over, kan iets, wat ik niet snap, zo erg voor je zijn en geen keus
hebben? Dat bestaat niet. Of ik ben wel erg dom.”
“ U bent niet dom maar er gebeuren dingen met mensen en vooral met jonge meisjes die
het daglicht niet kunnen verdragen.”
“ Vertel wat je is overkomen en waarom het voor jou nooit verbeteren zal.”
“ Dat zal ik weleens vertellen maar liever nu niet oma Gewoon. “
“ Dan gaan we maar eten maken je zult wel iets lusten. Dalia is inmiddels ook beneden en
schuift bij hen aan.
“ Ik hoorde je praten over mijn kamer. Ik ben blij dat je deze ook mooi vindt. Mijn kamer
moet altijd zo blijven. Ik zit er vaak in de middag een poosje en kleed de poppen aan, ze
moeten tenslotte ook af en toe schone kleren aan toch?”
Dalia is bloed serieus haar poppen zijn dus erg belangrijk voor haar.
Mathilde vindt het moeilijk te begrijpen dat iemand zich druk maakt over poppen. Zij heeft
wel iets anders aan haar hoofd.
“ Oma is Gewoon uw echte naam? Of ben ik weer te nieuwsgierig?” Ze bloost, waarom
flapt ze er toch altijd van alles uit? Heeft ze dat nu nog niet geleerd?
Opeens bekruipt haar een angstig gevoel. Wat als hij haar opspoort? Zal hij doen waar hij
altijd mee gedreigd heeft?
“ Wat is er kind? Je wordt zo bleek, je bent hier veilig, wij hebben geen contacten met de
buitenwereld. Behalve dan de school van Adje. “
Het eten staat op tafel en Adje komt aangestormd. Hij lijkt soms wel een ongeleid
projectiel maar is en blijft aardig en lief.
De poppenkamer zoals Mathilde hem noemt is veranderd. Dalia heeft de poppen verkleed
en alles anders neergezet. Het bed staat nu aan de andere kant van de kamer.
Zolang ze maar mag slapen vindt ze alles best. Deze dag was erg zwaar geweest en nog
heeft ze niets opgelost.
Het is onrustig in het huis van oma Gewoon. Dalia en Adje lopen wat radeloos door de
kamer en gang. Mathilde wordt er wakker van. Wat zou er aan de hand zijn?
Snel kleedt ze zich aan en gaat polshoogte nemen.
“ Het is oma, oma is ziek, erg ziek denk ik.” Dalia komt haar tegemoet met deze
boodschap. Adje sluit zich aan.
“ Heb je de dokter al gebeld?”
“ Natuurlijken die komt ook maar wanneer? Kom kun je even naar haar kijken.”

 “ Oma Gewoon wat doet u nu? Ziek worden en ik heb u zo nodig! Niet ziek zijn
alstublieft.”
“ Och kind ik heb alleen maar een flinke verkoudheid opgelopen. Straks kom ik uit bed en
dan gaat het vanzelf over. Alleen Dalia gelooft het niet. Dalia ga eens een grote potthee
zetten, dan kom ik lekker uit bed. Hatjoe,”
Oma is echt erg verkouden en daarom zet Adje een groot pak zakdoeken bij de pot thee.
Bij de thee eten ze koekjes dus het ontbijt slaan ze over. Dalia heeft de dokter al weer
afgebeld op verzoek van oma.
“ Wat voor dag gaat het worden Mathilde? Gaan we praten of afwachten tot je zover
bent.? Ik denk namelijk dat er wat actie ondernomen moet worden om jou in een andere
situatie te brengen, maar als ik niets weet kan ik zo weinig voor jou doen..”
Stil kijkt Mathilde haar aan. Ze wikt en wikt ,wat moet ik doen vraagt ze zich af. Zal dit een
oplossing kunnen bieden? Nee hij zal haar altijd vinden als ze wegloopt of hem verraad,
heeft hij gezworen.
Mathilde haalt diep adem, kijkt oma aan en zegt:
“Mijn vriendje heb ik ontmoet toen ik vijftien jaar was. Hij vond me prachtig en was
verliefd en ik niet minder. Zo hadden we een klein jaartje verkering. Mijn moeder vond het
niets en wilde dat ik het uit maakte, maar wat doe je als je verliefd bent? Niet luisteren.!”
Het zweet staat op haar voorhoofd on ze stopt met praten.
“ Ik woonde bijna al mijn tijd bij hem, ik ging niet meer naar school, mijn zaterdagbaantje
gaf ik op. Van hem kreeg ik geld om dingen te kopen veel geld hoor en ik vond het
prachtig. Met mijn moeder verbrak ik het contact, volgens mij was ze jaloers op het feit
dat ik zo gelukkig was en zij niet. Och hoe dom kun je wezen.”
En ze vertelt uitgebreid alle ellende die ze de afgelopen jaren heeft meegemaakt. En hoe
meer ze vertelt, hoe meer ze wil vertellen. Over de vernederingen, verkrachtingen, een
voorwerp worden en vooral geen liefde meer ontvangen van iemand.
Tranen lopen over haar wangen ze voelt zich zo ellendig.
“ Dat is geen fraai verhaal kindje, maar ik ben blij dat je het mij vertelt hebt, Waar is jouw
moeder nu?”
“ Die heeft een nieuwe man, daar woont ze nu samen met mijn zusje. Ik heb ze al geen
jaren meer gezien. Maar weet dat ze verhuist zijn naar Friesland. Mijn zusje moest
beschermd worden tegen mij.”
“ Zou je haar willen zien? Haar vertellen wat je is overkomen?”
“ Denk dat ze het niet wil weten, ze kan niet trots op me zijn toch?”
“ Mag ik iets voorstellen? Die vent moet aangepakt, die moet achter de tralies, maar jouw
moeder heb je nodig dat kan niet naders.”
“ Neem een kopje thee en nog een koekje. Ik zal je vertellen wat we gaan doen.. Dat is
niet erg bijzonder hoor, maar we gaan naar de politie. Je blijft hier wonen voorlopig tot er
een oplossing is. Begrijp me goed ik kan niets dwingen maar heb bij het bureau hier
goede contacten. Ik wil ze bellen om langs te komen en dan leggen we het in hun
handen. Tegelijkertijd gaan we op zoek naar je moeder en vragen of ze hierheen wil
komen. Wat vind je hiervan,?”
“ Oh oma, ik denk dat dat niet gaat lukken. Hij is ongrijpbaar geloof me. En mijn moeder
ik weet het niet. Ik heb haar zoveel verdiet gedaan. Als u denkt dat er iets kan gebeuren
probeer het dan maar, ik ben bang dat het niet gaat lukken.”
Oma verlaat de kamer en niest en proest maar laat zich daardoor niet afleiden. In haar
eigen kamer gaat ze bellen.
Na zeker een uur komt ze terug in de kamer, ziet bleek van de verkoudheid maar heeft
ook blossen van opwinding op haar wangen.
“ Allereerst komt de politie straks met twee mensen, waaronder Henk de Kroft, een
bijzondere speurneus hier op bezoek. Ze willen graag met je praten maar ik heb gezegd
dat ik daar bij ben.”

 “Oh dank u oma Gewoon. Waarom heet u eigenlijk Gewoon of was dat de naam van uw
vader?”
“ Ik kreeg die naam in de tijd dat Dalia opgroeide. Ik hielp wel eens iemand en toen zei
iemand dat het voor mij heel gewoon was iemand te helpen in tegenstelling tot veel
anderen. En toen werd ik oma Gewoon. Zomaar maar wel heel speciaal.
De man die mij zo noemde was de vader van politieman Henk die straks komt. Ik bewaar
warme herinneringen aan zijn familie.”
Mathilde herstelde redelijk snel van de heftige emotie die het praten met zich meebracht.
Inmiddels was Dalia ook weer in de kamer nu had ze tomatensoep meegenomen. Voor
beide een flinke kop.
“ Daar wordt je weer sterk van Mathilde, dan kun je alles aan!”
Er kwam een glimlach op haar gezichtje en Dalia en oma glimlachen mee.
Oma ziet een opening Mathilde is aan een oplossing toe, lijkt haar zo.
De klopper klopt op de deur. Daar zijn de politiemensen, de twee die oma gezegd had
maar ook een dame in burger die zich voorstelde als Janine maatschappelijk werkster.
Daar zat oma eigenlijk niet op te wachten. Drie is te veel van het goede. Maar goed het is
geschied denkt ze dan maar.
De agenten vertellen wie ze zijn, wat ze doen en Henk vertelt nog even over zijn vader en
oma. Oma is belangrijk voor hem ziet Mathilde. Inmiddels voor haar ook!
Janine vertelt iets over haarzelf en deelt mede dat ze hier alleen is om te luisteren en
eventuele vragen over hulp te beantwoorden. Zelf zal ze in dit stadium geen acties
ondernemen. Oma is wat geruster, Mathilde bekijkt haar met wat wantrouwen.
Dan ontstaat er toch het gesprek wat zonodig gevoerd moest worden.
Mathilde vertelt en Henk stelt af en toe een vraag. De sfeer is goed en oma begeleid
Mathilde tijdens het gesprek.
Uren later nemen de drie afscheid.
“ Ik vind het enorm dapper van je dat je je verhaal hebt gedaan. Ik ken die gasten want
geloof me het zijn er veel.. Als je hem beschrijft dan vermoed ik dat er al diverse aangiftes
tegen hem lopen van meisjes. Maar niemand heeft zoveel kunnen of willen vertellen. Wij
gaan hem grijpen geloof me maar. Blijf hier wonen, hier zit je veilig. Dag Mathilde, dank je
wel.”
Henk geeft haar nog een bemoedigend knikje en weg zijn ze . Uitgeput zit ze aan tafel, ze
heeft een heel dubbel gevoel over deze middag.
“ Kijk dat loopt. Nu nog je moeder. Ik heb Dalia aan de computer gezet om te zoeken naar
je moeder. Ze heeft iets gevonden als ik dit gejubel hoor.”
Blij kan ze nog niet worden. Het gaat haar allemaal te snel. Maar als het wel goed zou
komen…. Dat ze weer vrij zou zijn en met haar moeder kon praten…..
“ Oma Ik moet weg, ik kan niet blijven, ik loop gevaar als ik blijf en u ook. Dat mag niet
gebeuren.”
“ Luister nou naar mij, hier ben veilig. Hier is je thuis voor zolang het nodig is.
Je hoeft nog niet naar je moeder of met haar praten, Henk zal maatregelen nemen die ga
je niet verstoren. Wij hier zorgen voor jou met zoveel plezier. Dat geldt ook voor Adje. Die
is hier ook veilig, hij heeft ook veel meegemaakt.”
De telefoon rinkelt hard ze schrikt ervan. Oma beantwoord en luistert heel aandachtig.
“ Ze kennen jouw “vriend” hij heeft veel op zijn geweten.
Hij werkt samen met een groepje anderen. Ze gaan proberen ze gezamenlijk te arresteren
en dan komen ze voorlopig niet meer vrij.” Ze knikt en het knijpt van binnen. Vreugde om
deze boodschap? Nee, ze weet niet meer wat vreugde is.
Dalia heeft een en ander uitgeprint voor Mathilde. Dingen op internet over en van haar zus
en moeder.
Mathilde wil hier niets mee, misschien later?

Als ze in de avond tussen de poppen zit laat ze haar tranen de vrije loop. Wat is er deze
dagen veel gebeurd en wat zijn ze hier lief voor haar. Maar ze onderschatten het gevaar of
hebben ze gelijk dat ze hier veilig is?
Ik kan nooit slapen, nooit meer slapen maar ze is wel erg moe. Dan besluit ze het toch te
proberen en kruipt onder de wol.
Als Oma bij haar gaat kijken slaapt Mathilde als een roos met een van de poppen stevig in
haar armen.