Ik zit in mijn blauwe stoel en ik kijk uit over de duinen. De Schotse hooglanders laten zich zo nu en dan zien. Konijnen schieten weg en een ekster komt brutaal op de rand van mijn balkon zitten. Ik hoor een winterkoninkje in de klimop. Mijn kinderen hebben de kamers ingericht als thuis. Mijn bank, de blauwe stoel, mijn eettafel met zes stoelen, het zwarte hoekkastje en de vitrinekast. De gordijnen komen uit de eetkamer en passen net niet, maar dat is juist modern, dat ze te lang zijn. De schemerlampen en de glazen tafeltjes maken het af. Een mooi helder landschapsschilderij dat mijn schoonzoon maakte en abstracte foto’s van Portugal van de andere schoonzoon. Op de vensterbank naast mijn stoel heb ik een recente foto van mijn zeven kinderen, elf kleinkinderen en twee achterkleinkinderen. Een groot gezin. De laptop staat op de eettafel. Ik heb hier wifi, dus ik kan op elk moment online. In het halletje, onder de kapstok, staat de rollator. Het is een onding, want het neemt teveel plaats in. De badkamer is groot. Je moet er immers met een rolstoel in kunnen. Ook de slaapkamer heeft een balkon. Een hooglaagbed was verplicht. Voor het eerst sinds mijn trouwen slaap ik in een éénpersoonsbed. In het kluisje op de slaapkamer heb ik mijn sieraden opgeborgen. Mijn dochter zei dat ik maar moest doen of ik in een hotel ging logeren voor langere tijd. Het zou vast snel wennen.
Ik huil van binnen.
Het is de eerste dag hier. Ik besluit om naar het restaurant te gaan, zo noemen ze de eetzaal waar alle bewoners hun middagmaal komen eten. Het restaurant. Ik koop een consumptiekaart. Zo kan ik een glas wijn of iets fris nemen bij de maaltijd of een biertje en dan strepen ze het bedrag van de kaart. Ik kan kiezen uit verschillende voorgerechten, hoofdgerechten en desserts. Je eet hier dus tussen de middag warm. Dat deden de mensen vroeger ook. Ik geloof dat nu mensen die op het land werken dat doen, omdat ze al zo vroeg begonnen zijn en dan wel wat lusten tegen enen. Ik heb nog niets gedaan vandaag. Niemand trouwens hier. Het lijkt of mensen vaste tafelgroepen vormen. Ik loop wat onwennig rond. “Bent u hier nieuw?”, vraagt een oude dame met permanent en een bloemetjesjurk. “Het is de eerste keer”, zeg ik.
Ik huil van binnen.
Na het eten pak ik mijn stok en ga een rondje lopen door de duinen. Ik heb gelukkig een duinkaart, een gezinskaart. Ik houd van de duinen. Mijn man noemde me liefkozend duinkonijn, om er dan aan toe te voegen dat alleen myxomatose me eronder zou kunnen krijgen. Onze eerste zoen gaven we elkaar in de duinen. Het was vlak na de oorlog. Vroeger ging je niet verder dan dat. De bramen zijn wat miezerig dit jaar. Ik zie een groep kramsvogels op de duindoorn. Lastig, met die stok kan ik mijn kijkertje niet goed vasthouden. De meeuwen schreeuwen. In de verte staat een torenvalk te bidden. Duinviooltjes staan hier ook en melde. Melde schijn je te kunnen eten. Die liefde voor planten heb ik van mijn vader. Ik heb groene vingers. Ik loop door het hek bij de duinen terug naar het zorgcentrum.
Ik huil van binnen.
Ik maak een pot thee en ga met mijn puzzelboekje in de blauwe stoel zitten. De stoel zet ik in de stand die maakt dat mijn benen wat hoger zijn. De kinderen hebben een fleecedeken bij de stoel gelegd. Dat is wel fijn. Ik val al snel weg. Een klein slaapje. Deze eerste dag.

Ik schrik wakker als er aangebeld wordt en direct daarop stapt er iemand binnen. “ Goedemiddag mevrouw, ik kom uw wasgoed halen. Het moet allemaal gemerkt worden, anders raken er spullen weg .”
Ik ben mezelf kwijt.
Tegen zessen zet ik de televisie aan voor het nieuws. Ik neem altijd een glas sherry voor het eten. Ik schenk mezelf in. De broodmaaltijd nuttig je hier op je kamer namelijk. Dat weet ik al. De avond is nog lang, dus ik stel het eten maar wat uit. Ik stuur een mail naar mijn kinderen en kleinkinderen. Deze eerste dag is voorbij. Het uitzicht is prachtig. Voor alles is een eerste keer, maar morgen ga ik toch echt niet naar de bingo. Liefs jullie moeder/Omi.