Kan het installeren van updates niet voltooien, heb uw hulp nodig.
Ze woont al een kleine dertig jaar aan de dijk. Een prachtplek, wijds uitzicht en vooral prachtige luchten. Altijd voelt ze de aanwezigheid van de zee daar achter de zeedijk. De zeewind. De ganzen. De meeuwen en de visdiefjes. Ze hoort ze en ziet ze overvliegen. De fazanten maken een hels kabaal in de tuin. In de sloot zwemt een eenzame fuut rond. Hij heeft nog geen vrouwtje of hij heeft geen vrouwtje meer. De buurjongen zou haar toch niet met zijn luchtbuks…De meerkoeten baltsen en maken hun nest in orde. Elke lente is het weer raak en elke lente geniet ze van deze taferelen.
Nu ze niet meer werkt als coach is Wies hele dagen thuis. Ze komt niet veel mensen tegen. Een wandelaar die de Friese Kustroute loopt. Een buurvrouw met hond. Een buurjongen die het gras komt maaien en zo wat zakgeld verdient. De scholiere die op de fiets de Zeepost, het sufferdje, bezorgt. De kaasboer. De laptop is haar beste vriend. Elke dag heeft ze contact met de wereld. Ze leest de nieuwsberichten via Google nieuws. Ze chat via Telegram. Wanneer mensen haar vragen waarom ze geen Whats App heeft, zegt ze lachend dat ze het van oorsprong Russische Telegram meer vertrouwt. Met de mensen van vroeger onderhoudt ze contact via Schoolbank en Linked In.
 Aanvankelijk woonde ze met Geert in het huis aan de dijk. Geert was haar man, haar maatje. Een stoere, weinig spraakzame Fries. Hij was tot op het laatst hoofd van de basisschool geweest, maar toen de Christelijken met de Openbaren samengingen, had hij zich vrijwillig gemeld als uittreder. Vutter. Die lol was van korte duur geweest, want na zijn afscheid kreeg hij allerlei kwalen. Het eten smaakte hem niet echt, hij at kleine beetjes. Hij raakte kilo’s kwijt. Ze had hem gevraagd of hij soms verdriet of stress had. De stoere Geert wilde niet naar de dokter gaan. De alvleesklierkanker is hem fataal geworden. Hij is nu acht jaar dood en ze praat dagelijks met hem of liever tegen hem. In stilte. Soms boos omdat hij haar heeft verlaten. Omdat hij niet naar de dokter is gegaan. Omdat ze nu zelf het onderhoud van het huis moet regelen. Omdat ze een tuinman moet inschakelen. Maar vaker overlegt ze met hem. Haalt ze herinneringen op. In gedachten.
Bij Geert had ze zich veilig gevoeld. Ze had hem verteld over haar broer. Pas later had ze begrepen dat dat incest heet. Haar ouders hadden haar niet geloofd. Ze waren zelfs erg kwaad op haar geworden en hadden gezegd dat ze een viespeuk was en dat ze die vieze verhalen nooit meer wilden horen. Ze heeft gelezen dat er veel meer vrouwen zijn zoals zij. Vrouwen die door hun broer ontmaagd zijn. Vrouwen die hebben moeten beloven er nooit over te praten. Vrouwen die te horen kregen dat deze aandacht een speciaal cadeau was, speciaal voor haar omdat ze zulke mooie billen hadden, zulke schitterende borsten. Ze heeft gelezen dat er een speciale therapie bestaat. VERS heet het, Vaardigheidstraining emotie regulatie stoornis. Ze heeft dus een stoornis. En haar broer dan? Gelukkig is hij overleden, evenals haar ouders. Haar oudere zusje zegt dat ze het nooit heeft meegemaakt zelf en dat ze zich afvraagt of Wies het niet verzonnen heeft. Wies was altijd al een aandachttrekkertje. Ze weet nog niet of ze die training gaat doen ooit.
Alleen, maar niet eenzaam. Mateloos. In de jaren met Geert was ze dat ook al. Geert was vooral geïnteresseerd in zijn werk en in de opbrengst van de moestuin. Hij besteedde daar al zijn tijd aan. Hij was lid van een club ook. Ledige uren nuttig besteed, zo heette de uitsluitend voor mannen toegankelijke leesclub. Een paar jaar geleden was er een lustrum en toen mochten ook de dames komen. Wies had het een bijeenkomst van prettig gestoorde mannen genoemd. Traditie, niets dan traditie, met humor. De meeste mannen waren vrij oud, maar er zat een enkele jongere man tussen. Wies was als enige vrouw tussen de mannen gaan zitten. Haar nog altijd donker geverfde haar, haar strakke zwarte jurk met décolleté en haar harde lach maakten dat ze opviel. Waar ze precies woonde en of ze kinderen had. Het oudste huis op de dijk en nee, ze had geen kinderen. Haar eerste zwangerschap had ze laten afbreken en daarna had ze twee miskramen gehad. Ze vertelde het altijd heel direct. Mannen hielden van duidelijkheid immers. En van billen en borsten. Jehannes was bij haar langs geweest na de dood van Geert en met Auke had ze bijna dagelijks contact via Telegram.
Mateloos geïnteresseerd is ze nog altijd in mannen, in de aandacht van mannen. Geert had werkelijk geen idee gehad van haar escapades. De spannende dates die ze via internet had. De porno die zoveel dopamine en endorfine losmaakte dat ze het leven aan kon. Het “vrijwilligerswerk” dat ze met veel plezier en inzet deed. De afspraken waren in Ons Huis, een MFC. De eigenaar had voor haar een eigen kantoortje geregeld en hij kwam zelf ook niets te kort. Haar telefoon had en heeft ze altijd binnen handbereik.
Wies werkte uiteindelijk als coach, nadat ze in haar leven vele banen had gehad. Ze was menig opleiding begonnen, maar na een tijdje haakte ze altijd af. Coach was nog altijd een vrij beroep en dus kon ze zich coach noemen zonder een opleiding afgerond te hebben. De meeste opleidingen tot coach waren overigens erg duur en er zijn zoveel boeken over coachen geschreven dat ze had gemeend daar wel voldoende aan te hebben. Coaching on the job noemde ze haar tak van sport. Ze ging naar de mensen toe en als werkterrein had ze de drie noordelijke provincies: het onderwijs, de zorg, ambtenaren van de gemeenten en van de provincie. De werkgevers betaalden de coaching en de acquisitie kostte haar niet teveel inspanning. De mond op mondreclame werkte goed. En daarnaast deed ze dus “vrijwilligerswerk”. Ze had er altijd voor kunnen zorgen dat de werkgebieden niet door elkaar liepen.
Systeemupdate. De telefoon vraagt om een systeemupdate.
Mateloos. Gisteren heeft ze teveel gedronken. De fles is leeg. Een mooie Empordà. Mateloos. Maar het moet wel kwaliteit zijn. Vandaag zou ze eigenlijk, wilde ze, kon ze…Het zit er niet in. Haar beste vriend laat haar niet in de steek en ze schenkt zichzelf een kop sterke koffie in. Ze leest de laatste berichten. De boshyacinten steken hun blauwe kopjes boven het zevenblad uit. De zon strijkt over het graan en ze besluit deze dag te laten gaan. De telefoon is stilgevallen.
Even na 13u00 wordt er geklopt. Op het raam. Ze schrikt en ziet een manspersoon staan. Vragend kijkt hij naar binnen. De deur is nog op slot. Ze staat op en ziet dat het Auke is.
Het is 17u00 als Auke de deur achter zich dicht trekt. Wies maakt een fles open en gaat tussen de grote deuren zitten, uit de wind en in de lentezon.
Zij heeft geen hulp meer nodig. De telefoon trilt. Telegram werkt weer.