Homepage  Prozawedstrijd  Prozawedstrijd 2014  Chris Huinder  Beoordeling Pool

Beoordeling De last van de evolutie - Chris Huinder door Nienke Pool

Chris Huinder heeft met zijn “Last van de Evolutie” een zeer vermakelijk stuk neergezet waarbij de lezer ongemerkt wordt aangezet tot denken en zelfreflectie. Na afloop van het verhaal lees je de titel “Last van de evolutie” anders dan bij aanvang. Dat is knap.

Het verhaal gaat over Menno. Hij blijft een avondje alleen thuis. Met zijn vrouw heeft hij afgesproken dat hij niet mee hoeft naar haar saaie ouders en dat hij, in ruil daarvoor, het huis schoonmaakt. Menno hangt voor de tv, eet een nootje en drinkt een borreltje. Of twee.
Hij ligt onderuit op de bank en kijkt naar een BBC documentaire over evolutie. Nadat er een muis in de vieze huiskamer verschijnt, neemt het verhaal een vreemde wending. Menno gaat in discussie met de muis.
Gaandeweg het verhaal wordt het de lezer duidelijk dat de feiten wel eens anders zouden kunnen zijn dan de ik-figuur ze ons voorschotelt. En dat is het sterkste punt van dit verhaal. De ik-figuur schotelt ons zijn leven heel logisch en redelijk voor, maar het beeld dat je van Menno krijgt is een geheel andere. Het wordt met niet zoveel woorden gezegd, maar het vermoeden bestaat dat Menno met zijn onaangepaste gedrag en drankzucht niet erg welkom is bij zijn schoonouders. Hij had het huis zijn hele (werkloze) dag kunnen schoonmaken, maar volgens Menno is het zijn wisselgeld om niet mee te hoeven. De lezer gelooft hem niet.
Menno leidt een treurig bestaan. Hij is een ruziemakende, zuipende nietsnut die de hele wereld verwijt wat hij zelf teweeg brengt, of liever gezegd, nalaat teweeg te brengen. Op geraffineerde wijze verwijst Chris naar de evolutie, die ook zijn haperingen kent.
Chris spreekt zijn lezer rechtstreeks aan. Hierdoor waan je je een toeschouwer in de huiskamer. En dat is prettig. Daarbij komt dat er een mooie toon in het verhaal door kabbelt, waardoor het een geloofwaardig verhaal blijft, zelfs als Menno tegen de muis begint te praten. Erger nog: de muis praat terug, maar alleen in het hoofd van Menno.

Het is niet eenvoudig om een onderhoudend verhaal te schrijven over een onsympathieke hoofdpersoon. Het gevaar van verveling of ergernis ligt dan op de loer. Door de inbreng van de muis, weet Chris deze gevaren handig te omzeilen en blijft het verhaal fijn om te lezen. Hij geeft ons tussen de regels door een spiegel van herkenbaarheid. Die laag zit subliem verweven tussen alle beslommeringen in.
Is het verhaal zonder fouten? Geenszins. Chris is soms wat nonchalant in zijn taalgebruik. Er mist wel eens een letter of een aanhalingsteken. Niet alle zinnen lopen vloeiend of zijn perfect geformuleerd.
Maar dat hindert niet. De lezer holt verder door het verhaal om de komst van de vrouw mee te maken. Maar bovenal wil de lezer weten hoe het afloopt met Mini, de muis.
Sterk verhaal met doeltreffende toon waarin de onsympathieke hoofpersoon zeer geloofwaardig wordt neergezet in een herkenbare situatie.
Kortom: terechte winnaar.

Nienke Pool, januari 2015

Beoordeling De last van de evolutie - Chris Huinder door Nienke Pool
 
Homepage  Prozawedstrijd  Prozawedstrijd 2014  Chris Huinder  Beoordeling Pool