Homepage  Schrijversweb  Schrijversweb 2002  Netty Kuijper

Groeten uit Davos - Netty Kuijper

Groeten uit Davos. Een ansichtkaart uit het Zwitserse Engadin? Ik heb andere associaties. Het is kerstmis en op onze Amsterdamse bovenwoning zitten wij rondom de tafel. Op het damast staan brandende kaarsen tussen het goeie servies. Mijn vader heeft zijn artistieke aspiraties gebotvierd op de kerststukjes. Eindeloos heeft hij op het Singel heen en weer gelopen om de mooiste, maar niet de duurste takjes blauwspar voor zijn kunstwerken te vinden. Opa is er ook. Hij heeft met een eng mes de rollade in plakken gesneden die nu op een grote schaal liggen.
De radio staat aan. Mijn moeder in haar zwarte pakje van Ottomanzijde schept kippensoep met een grote zilveren soeplepel uit een soepterrine die ik pas tegen het eind van het volgend jaar weer zal zien. Als hij tenminste straks bij de afwas niet kapot valt. Uit de luidspreker komt een kinderstemmetje en het roept:
“Dag pappie, dag mammie, volgend jaar met Kerstmis ben ik weer thuis”, gevolgd door een stem met wat meer bas:
“Vader, moeder, Ineke fijne feestdagen hoor over een paar maanden ben ik thuis”.
Het geluid moet van verre komen want de radio kraakt een beetje. Mijn moeder zet een bord soep voor mij neer en ik zie iets glimmen in haar rechter oog. Komt dat nu door het kaarslicht? Bij het volgende bord dat zij neerzet zie ik dat het een traan is, die langs haar neus naar beneden rolt. Mijn moeder huilt bij de lekkere soep en de feestelijke kersttafel. Wat vreemd.
Het radioprogramma gaat verder. Er komen nu ook vaders en moeders aan het woord. Zij doen korte mededelingen over zichzelf, over hun gezin of de familie en besluiten met iets van “Dag jongen”,” Hou je goed” of “ Tot ziens met Pasen”. Het is duidelijk dat zij zich op een andere plaats bevinden dan de mensen die we eerst hoorden, want ik kan het makkelijker verstaan en het kraakt niet zo. De lepels tikken op de bodem van de borden, de soep raakt op. Als ik mijn lepel neerleg en naar mijn zuster kijk, zie ik een traan in een van haar ooghoeken verschijnen. Wat is er aan de hand? Ik voel me niet helemaal veilig. Mijn vader zwijgt.
Ondertussen gaan de mededelingen door opa’s oma’s, tantes en ooms, kinderen, kleinkinderen, neven en nichten van verre en dichtbij onverstoorbaar door. Ze wensen elkaar een tot spoedig ziens en hopen op een zonnig weerzien in het voorjaar of later. Opa heeft altijd een grote witte zakdoek in zijn broek zitten. Hij haalt hem tevoorschijn en wrijft langs zijn neus. Vreselijk, opa huilt ook al! Gelukkig staat er wel appelmoes op tafel, helaas wel zelfgemaakt met harde, scherpe stukjes. Het puntje van de voor deze gelegenheid bepoederde neus van mijn moeder is gaan glimmen. Als moeders huilen is er iets onherstelbaar ergs gebeurd. Als mijn moeder huilt moet ik ook huilen, dat gaat van zelf. Bij de rollade voel ik dat mijn ogen nat worden. Ik kan het niet meer tegen houden, ik huil ook. Mijn moeder praat zachtjes over mensen die Tee Bee hebben en in een sanatorium in Zwitserland verblijven. Hun familie zit in Hilversum in de studio. Beide groepen mensen roepen elkaar door de ether kerstgroeten toe, terwijl de lekkere rollade mij als leer begint te smaken. Weer komt er een mededeling over familieomstandigheden de kamer in. De vlaflip als toetje zie ik wazig door mijn tranen en ik lust hem niet meer. Mijn vader zegt:
“Volgend jaar kerstmis gaat Groeten uit Davos niet meer aan”.
Mijn moeder beaamt dit.

Het is lang geleden en ik ben al ouder dan mijn moeder toen was. Mijn moeder is er gelukkig nog en niet zelden is zij met kerstmis een beetje huilerig. Ik denk dan altijd: Groeten uit Davos.

Groeten uit Davos © Netty Kuijper

Homepage  Schrijversweb  Schrijversweb 2002  Netty Kuijper