Homepage  Schrijversweb  Schrijversweb 2004  Marlies Moor

De magie van fotografie - Marlies Moor

Vereerd, gevleid, ongelofelijk in de werkelijke zin van het woord. Ik kon het niet geloven dat mijn buurman mij op de foto wilde hebben. Hij is fotograaf en ik, mijn onzekere, zonder uitstraling en wallen waar de hoeren jaloers op zijn, die “Ik”, wilde hij tot in de eeuwigheid vast leggen en daar mee zijn portfolio aanvullen voor de toelating van de kunstacademie. Natuurlijk werd ik overvallen door gevoelens van ijdelheid en trots. Toch werd ik verscheurd door de beide kanten van deze vraag. Ik wilde ontzettend heel erg graag maar durfde eigenlijk niet.

Mijn buurman is een hippe knul een jongen uit mijn genre, cool en van deze tijd.
De eerste keer dat ik hem sprak was toen hij verhuisde naar het krappe kamertje boven mijn iets minder krappe kamertje. De tweede keer was toen hij mij laveloos naar huis bracht na een stevige drinkpartij in een tent niet ver van ons gezamenlijke huis. De alcohol deze tweede ontmoeting maakte een spanning los, simpel een spanning zo als het betaamt te zijn tussen twee mensen van dit tegenovergestelde jeugdige geslacht. Hij zoende mij vluchtig en ik duwde hem weg omdat ik moest kotsen.
Een verontschuldiging van beide kanten volgde, hij per mail, ik in het schijtschrift op onze wc, verder niets, klaar. Hij had immers een los-vast-meisje en ik mijn vuistregel “Neuk nooit met je collega, klasgenoot, de vriend van je vriendin of de buurman”.

We maakten een afspraak om de portretfoto`s te schieten, de setting was een mooi zomersavondzonnetje in het park niet ver van ons huis. De dag dat ik mijn carrière als fotomodel zou beginnen brak aan met een veel belovende zonsopgang.
Tegen de avond kwam mijn fotograaf me halen en terwijl ik “de puntjes op de i zette” (lees: beetje lipstick, mascara-tje, oogpotloodje, luchtje, krultangetje, deo-tje, kettinkje en nog een poedertje) bestookte ik hem met talloze vragen over zijn beweegredenen mij op de foto te zetten. En waar? En hoe? En nog een keer waarom?
Helaas liet het mooie zomerse zonnetje ons in de steek, wij hadden het te doen met een sombere Rotterdamse zomer avond die waarschijnlijk met regen zou eindigen. Op zoek naar een geschikt plekje fietsten we door het nu zo levenloze park, de overblijfselen van een drukke zomerse dag lagen er troosteloos bij, hier en daar een blikje, wat gediend moet hebben als provisorische voetbal, een ijsstokje en zelfs een eenzame rechterschoen. Op twee zwervers na waren wij de enige…

Onder het motto” beter iets dan niets” kreeg ik de opdracht bij een boom te gaan staan en vooral verdwaasd te kijken. Nu ben ik heel slecht in het commanderen van mijn vierenveertig gezichtsspieren. Normaal gesproken kan ik maar moeilijk een natuurlijke lach produceren voor een Zo Leuk en Gezellige verjaardagskiekje, echter nu ik verdwaasd moest kijken kreeg ik de meest spontane lachjes ooit.
Terwijl ik met alle mogelijke moeite bezig was naturel over te komen voelde ik de spanning tussen ons in mij groeien. Hij zag er tenslotte niet verkeerd uit deze jongen, ook al was onze vluchtige zoen van een tijdje geleden bedwelmd door alcohol. Ik kon me herinneren da het niet bar slecht was geweest. Ik merkte dat ik hem ondanks mijn regels als een soort van automaat begon te verleiden. Terwijl hij onbegrijpelijke dingen mompelde over sluitertijd en licht, schoof ik mijn “vuistregel over klasgenoten en buurmannen” naar de achtergrond.
Ik sloofde me uit en nam me mezelf voor te vragen of hij nog wat met me wilde gaan drinken. Ik wachtte het juiste moment af. Toen ik besloot in actie te komen, was hij me voor.“ Ga je verder nog wat doen vanavond?” Ik stond even perplex maar herstelde snel en antwoordde zo nonchalant mogelijk van niet.
“Ga je met me mee naar het café waar ik werk?”
“Nou, Ik heb geen rooie cent maar ehm een biertje lust ik wel.”
Mijn onzekere ik kwam omhoog en ik moest erachteraan vragen of hij het wel leuk zou vinden, waarop hij antwoordde: “ Nou, anders vraag ik het toch niet”

Vier oranje bieren later was de opwinding in mij niet meer te remmen. Ondanks dat ik er inmiddels achter was dat het weer vast was met zijn “soms-los-soms-vast-vriendinnetje”, stonden de neonletters “pak me” boven mijn hoofd rood te flikkeren.
Ik heb wat met mannen die bezet zijn, het onbereikbare, stiekeme, onmogelijke maakt het beest in mij los. De uitdaging deze man te verleiden is gewoon honderd keer zo sterk.

We kletsten wat over onbenullige toekomst dingen en ik liet mij overhalen mee te gaan naar de discotheek, we keken naar bandjes en dronken gratis bier.
Ik schatte mijn kansen hoog in en besloot wat opzichtiger te werk te gaan. Ik bekeek hem van een afstandje toen hij een foto van het bandje maakte en stapte op hem af met mijn mond dicht bij zijn oor, blies zachtjes de warme lucht langs zijn lelletje en fluisterde: “ ik wil je.” De reactie die volgde was uiterst teleurstellend.
Er was feitelijk geen reactie merkbaar. Hij maakte zijn foto en probeerde boven de muziek uit met druk gebarende handen duidelijk te maken dat hij even aan de andere kant ging kijken, dat hij daar betere foto`s kon maken.
Iets wat verbijsterd knikte ik. Mijn strategie moest veranderen, dus stortte ik me in een gesprek over literatuur met zijn collega. Even negeren heeft wel eens een positieve uitwerking. Verassend snel was hij terug en vertelde me dat hij het erg naar zijn zin had, leuke muziek en gratis bier.
Dit beantwoorde ik met “en dan ga je ook nog eens niet alleen naar huis!”
“Dat wel!” was zijn abrupte antwoord. Hij draaide zich om en liep weg. Hmm wat deed ik fout? Waar ging het mis? Ik probeerde te redden wat er te redden viel en pakte hem beet om te zeggen dat dit een grapje was, we moesten toch beiden naar hetzelfde huis?

Een half uur later wilde collega en buurman weg dus ging ik mee. Druk dronken kletsend bereikten we ons huis en liep ik direct (provocerend) richting mijn eigen deur. “Ga je niet ff mee naar boven?”
“Hmm nou ehm oké dan” antwoordde ik zo onschuldig mogelijk.
Daar aangekomen plofte ik achter zijn computer en vroeg hulpeloos om uitleg over het ding. Toen hij zo over mijn schouder hing kon ik de verleiding niet weerstaan en zoende hem in zijn nek, oor en toen richting zijn mond. Hij zoende kort terug maar hield af, met als reden dat er een getuige in de buurt was. Dat afhouden werkte geweldig stimulerend op mijn dronken, geile lichaam en geest.
Collega moet de geiligheid in de lucht hebben gevoeld. Hij besloot te gaan. Ik tartte het lot en deelde mee dat ik ook ging, gedrieën liepen wij een verdieping omlaag. Collega moest nog even naar het toilet en buurman ook, hier besloot ik mijn kans te grijpen. Buurman stond op de trap voor mij te wachten op zijn beurt.
Ik pakte hem van achter beet, mijn handen in zijn zij en drukte mijn lippen in zijn nek, gleed met mijn tong over zijn huid, ik proefde het geile zweet. Likte zijn oor en fluisterde “je moet me geen bier meer geven.”
“Weet je wel niet hoe gevaarlijk je nu bezig bent?” hoorde ik hem zachtjes hijgen van opwinding. Ik had zijn erogene zonde gevonden. Zijn oor! Ik ben door en door slecht en maak dankbaar gebruik van deze informatie. Ik likte, zoog sabelde, kreunde en zuchtte, bewerkte zijn oor met alle geiligheid die ik in mijn lichaam kon vinden.
Hij draaide zich om en beantwoorde al mijn moeite met een buitengewoon passievolle Tongzoen. Even stopte we om collega onschuldig goedenacht te wensen. Zodra deze uitzicht was pakte hij mij stevig bij mijn middel en vervolgde we onze zoen. Hij drukte zijn onderlichaam met de juiste bewegingen tegen mijn onderbuik en we raakte verwikkeld in een heftige zoensessie. Hijgend onderbrak hij zijn zoen om een zwakjes “dit kan niet” uit te brengen. Waarop ik hem bij zijn T-shirt beet pakte en hem al zoenend mijn kamer in sleepte om hem daar dominant op mijn bed te duwen. Ik bereed hem met mijn lichaam en vroeg hem ”mag ik het met mijn mond doen?”
Nee, dat kan echt niet” was zijn antwoord maar geen handen die mij tegen hielden toen ik zijn broek los knoopte. Even voelde ik de twijfel, die hij gedacht moet hebben waardoor ik stopte en me naar zijn oor bewoog en fluisterde” morgen ben je het vergeten, doe maar net of je droomt, het is niet gebeurd, oké? Ik wachtte even op een antwoord.
Subtiel drukte hij mijn hoofd naar beneden, hij was het er mee eens.

Hijgend lagen we naast elkaar, hij keek me aan en fluisterde in mijn oor “Wat heb ik heerlijk gedroomd” ssssssttt siste ik terwijl ik mijn vinger op zijn lippen lag. Waarop hij mij een laatste tongzoen gaf.

De magie van fotografie © Marlies Moor

Homepage  Schrijversweb  Schrijversweb 2004  Marlies Moor