Homepage  Prozawedstrijd  Prozawedstrijd 2008  Inge van der Waag  Beoordeling Klappers

Beoordeling Backpacken - Inge van der Waag door Gerard Klappers

Backpacken is een kort verhaal. Op zich maakt dat niet zoveel uit, als je iets met weinig woorden goed kunt vertellen is dat prima. En in het begin vond ik het ook een prima verhaal. Er worden goede sfeerbeelden opgeroepen. Met de uitwaaierende stofwolk weet je al snel waar de hoofdpersoon zich ongeveer bevindt en een bepaald minimalisme wat zo kenmerkend is voor het backpacken wordt ook goed beschreven door bijvoorbeeld; het tegen de muur aan zitten, een aan de rug klevend T-shirt, de gymp. De schrijfstijl in het hele verhaal is ook minimalistisch, sober, wat op zich prima bij dit verhaal past. Toch vind ik dit geen sterk verhaal. Wat er goed aan is is de verhaallijn van een backpacker die met een slinkse truc een meid in bed probeert te krijgen en de deksel op zijn neus krijgt. Maar had de schrijfster het hierbij gelaten dan was het slechts een anekdote geweest. Wat dit verhaal tot een verhaal moet maken is de invoeging van de moeder, maar hier vind ik het verhaal de mist ingaan. Vanaf dit moment krijg ik beelden voorgeschoteld die bij mij de raarste associaties oproepen en verandert de hoofdpersoon voor mijn gevoel van een onbevangen avonturier in een laconiek moederskindje. Vanuit een rondslingerend slipje gaan de gedachten van de hoofdpersoon terug naar zijn moeder. Vreemd, maar dat kan. Dan ruikt het gedragen slipje vervolgens naar vanille en suikermaïs met roomboter. Ik vind dat erg vreemde geuren voor in een gedragen damesslip. Waarna de zin: “Gewoon kluiven joh,’ klinkt. Vervolgens gaat de hoofdpersoon naar buiten op zoek naar een internetcafé om zijn mail te checken. Waarschijnlijk berichten van zijn moeder, die hem niet mist, maar hij mist haar wel. En Tijgertje, zijn kat, die ’s nachts met zijn kriebelende haartjes tegen zijn buik aan gaat liggen en vol overgave in zijn nek begint te sabbelen, die mist hij ook enorm. Wat is dit voor een freak? vroeg ik mezelf op dit punt af. Vervolgens ziet onze held zijn gedroomde verovering vervliegen doordat ze met een ander aanpapt, en gelijk heeft ze.

Er zijn geen vaste criteria voor hoofdpersonen. Ze hoeven allemaal geen held te zijn, een antiheld kan ook, maar er moet wel iets zijn wat de lezer boeit. Dat hij iets aan zijn verleden probeert te veranderen bijvoorbeeld, of humor. Maar het is moeilijk om mee te leven met deze slinkse slipjesruiker, die een symbiotische relatie met zijn moeder heeft en zich vol overgave door Tijgertje in zijn hals laat likken. En alles wil ik hem vergeven, we doen allemaal misschien wel eens rare dingen, maar in zo’n kort verhaal zie je niet zoveel van een hoofdpersoon en als dit dan de dingen zijn die naar voren komen dan krijg ik een heel vreemd beeld. Hij doet me eerder aan Mr Bean denken dan aan de zelfverzekerd lijkende backpacker die in het begin naar voren komt. Of ik begrijp het verkeerd en heeft de schrijfster dit als parodie bedoeld, maar dan komt dit niet goed naar voren. Wat wel mooi is, vind ik, is dat er toch een bepaalde moraal in het verhaal zit, namelijk dat je niet weg kunt lopen voor je eigen geschiedenis.

Helaas kan ik niet positiever over dit verhaal zijn. Tot en met de zin: Een groepje jongeren loopt luidruchtig langs; ergens kletteren borden; iemand vloekt; hondengejank , vond ik het op enkele details na een prima geschreven en boeiend verhaal, maar vanaf dit punt gaat het mis. Helaas, want uit het eerste gedeelte blijkt dat Inge van der Zwaag goed kan schrijven. Volgens mij moet er dan ook meer mogelijk zijn.
      

Januari 2009, Gerard Klappers

Beoordeling Backpacken - Inge van der Waag door Gerard Klappers

Homepage  Prozawedstrijd  Prozawedstrijd 2008  Inge van der Waag  Beoordeling Klappers