Homepage  Stroomarchief  Verhalentop2007  Jolanda Hazelhoff  Beoordeling BSN

Meisje van plezier - Jolanda Hazelhoff

Het was stil op straat. De lantaarnpalen floepten aan toen Derek de rotonde opreed. Hij vroeg zich af of ze er al stonden. Het was al zo lang geleden dat hij er voor het laatst was geweest. Hij passeerde de Makro die er verlaten bij lag zo vroeg in de avond.
Zijn hart ging iets sneller kloppen toen hij de oprit van de tippelzone naderde. In plaats van richting aan te geven, reed hij door. Als zijn moeder hem zo zou zien… Waarom deed hij dit?
Het kloppende gevoel in zijn kruis herinnerde hem eraan en hij keerde zijn auto op de weg.
Het was nog niet druk. Eens was hij hier om middernacht gekomen. Het hoertje dat hij had opgepikt was te stoned om zijn gulp open te ritsen en op de tippelzone zelf was het een drukte van belang geweest. Auto's die vier of vijf keer langs reden. Aapjes kijken. Dat deed hij niet. Een blik was voor hem voldoende om zijn keus te maken.
Hij gaf richting aan en draaide de tippelzone op. Hij passeerde de hokjes waar ze stonden. Kleine abri's die beschutting moesten bieden tegen gure wind en regen.
Dames van plezier, zoals zijn moeder hen noemde. Hij liet zijn blik over de vrouwen glijden. Blond, rood, mager, klein, groot, nog meer mager. Korte rokjes, dikke make-up, laag uitgesneden decolletés en blote navels. Keus genoeg, maar dat wat hij zocht had hij nog niet gevonden. Ze staarden naar hem. Zogen achteloos aan hun sigaret alsof het ze niet kon schelen wie hij zou kiezen. Maar hij wist wel beter. Weer een paar euro dichter bij hun volgende shot.
Hij reed langs het laatste hokje en wilde al bijna weer de weg opdraaien toen hij haar zag. Ze stapte uit een zilvergrijze Mercedes en gooide lang blond haar over haar schouders. Bij de wortels donkere uitgroei. Ze liep voor zijn auto langs, richting de hokjes en Derek draaide zijn raampje naar beneden.
'Hoi,' zei hij. Ze liet haar blik op hem rusten. Blauwe ogen.
'Schatje, wat kan ik voor je doen.' vroeg ze toen ze eenmaal bij zijn raampje stond. Ze klonk niet onvriendelijk. Een onderzoekende blik. Derek probeerde zijn buik zo goed mogelijk in te houden.
'Oraal,' zei hij. Hij voelde dat hij een kleur kreeg.
Haar blik bleef rusten op zijn kruis.
'Vijfenzeventig euro.'
Hij wist dat hij op dit punt moest onderhalen. Vijfenzeventig euro was veel te veel. Hij gaf een kort knikje. Ze liep om de auto heen en liet zich op de passagiersstoel glijden.
'Hier naar links,' zei ze toen Derek de weg op was gedraaid. Een paar minuten later liet ze hem stoppen op een leeg parkeerterrein voor een copyshop.
Gerommel bij zijn kruis. Zijn lid reageerde. Derek keek naar beneden. Ze had zich over hem heen gebogen en maakte zijn riem los. Hij zag de donkerbruine uitgroei op haar hoofd en hij probeerde zich voor te stellen hoe ze eruit zou zien als brunette.
'Wacht. Wacht even,' zei hij.
Vragende ogen keken naar hem op.
'Ik weet niet eens hoe je heet.'
'Anna,' zei ze waarna ze zich weer over hem heen boog en met kordate bewegingen zijn riem losmaakte, daarna de knoop en toen de gulp naar beneden ritste. Snel schoof ze hem een condoom om. Haar handen waren koud. Hij vroeg zich af hoe lang het was geleden dat een vrouw hem dáár had aangeraakt. Dat überhaupt een vrouw hem had aangeraakt, behalve zijn moeder dan.
Zijn moeder. Wat als ze hem nu kon zien? Wat als er echt een hemel was en ze van daaruit hoofdschuddend op hem neerkeek? Jongen toch, zou ze zeggen.
Niet aan denken nu. Dit was niet het moment.
De warme mond die om zijn geslacht schoof deed hem aan heel andere dingen denken en hij liet zich meevoeren op de golven van genot tot deze met veel geweld op het strand aan een explosief einde kwamen.
Toen hij zijn ogen opende, staarde Anna uit het raam. Hij sjorde de condoom van zijn slappe geslacht en ritste zijn broek weer dicht. Hij zocht naar zijn portemonnee in zijn broekzak en viste het geldbedrag eruit.
Anna pakte de briefjes zonder iets te zeggen aan en stopte het bij haar blouse in. Derek wist dat hij haar terug moest brengen naar de tippelzone, naar haar pooier. Waarom stond dat idee hem dan zo tegen?
Ze staarde weer uit het raam. Blond haar viel langs haar gezicht.
'Ik moet weer terug,' zei ze.
Derek knikte en keek nog eens in zijn portemonnee. Er zat meer dan vijfhonderd euro in.
'Hoeveel verdien je nu op zo'n avond?' vroeg hij.
Ze keek hem aan, wenkbrauwen opgetrokken.
'Nou?' zei Derek.
Ze haalde haar schouders op. 'Weet ik veel. Tweehonderd euro?'
'Zou je vanavond het dubbele willen verdienen?'

Bij zijn voordeur was het donker. Derek vloekte binnensmonds toen hij de sleutel in het slot probeerde te steken. Had hij er maar aan gedacht de buitenlamp aan te doen, voordat hij weg was gegaan.
'Lukt het?' vroeg ze.
Ze moest wel denken dat hij dronken was, zoals hij stond te klungelen. Eindelijk lukte het hem en draaide hij met een zucht van verlichting de sleutel om. Hij duwde de deur open en liet Anna binnen.
Haar blauwe ogen vlogen van links naar rechts en even zag Derek de kleine donkere hal door haar ogen. De spiegel boven de kapstok, de foto van zijn broer David met zijn vrouw en de tweeling, het oude spinnewiel van zijn moeder die onder de ronde houten trap stond.
Hij hing zijn jas over de kapstok en wees haar door naar de woonkamer.
Ze nam plaats op de groene leren tweezitsbank. Dereks blik viel op de lege plek voor het raam, naast de bank. Hij had het bed dat ze van Thuiszorg hadden gekregen net twee dagen geleden uit elkaar gehaald. Het was vanmiddag opgehaald. De kleine woonkamer leek ineens zo leeg.
'Wil je wat drinken,' vroeg hij haar, terwijl hij de staande schemerlamp aanknipte en de gordijnen sloot.
'Fris graag.'
Hij liep naar de eikenhouten keuken en zocht in de koelkast naar frisdrank. Ergens achterin vond hij een blikje cola. Hij dronk dat spul nooit en zijn moeder had er al helemaal niet van gehouden. 'Veel te veel gassen,' zei ze altijd.
Hij trok het metalen lipje van het colablikje los. Zou ze ook een glas willen? vroeg hij zich af. Of zou dat vrouwen niet uitmaken? Hij besloot het zekere voor het onzekere te nemen en het in een glas te schenken.
Anna zat nog steeds op de groene bank, haar lange dunne benen over elkaar geslagen. Derek pakte een onderzetter uit een van de laatjes onder de tafel –'Anders krijgen we kringen op het hout Derek!' - en zette het voor haar neer. Toen pas zag hij dat ze een fotolijstje in haar handen had. Op de wandkast naast de televisie viel hem de lege plek op waar de foto van zijn moeder hoorde te staan.
'Mooie foto,' zei Anna. Ze keek hem aan vanonder haar onnatuurlijk lange wimpers. 'Je moeder?'
Derek knikte.
'Je lijkt op haar.'
Derek haalde een hand door zijn haar. Vijftien jaar geleden was het een dikke bos krullen geweest. Nu waren het niet meer dan dunne golfjes.
Hij ging zitten in de leunstoel tegenover haar en probeerde te glimlachen. Probeerde de brok te verhullen die achter in zijn keel kwam opzetten.
'Leeft ze nog,' vroeg Anna.
Derek knipperde een paar keer met zijn ogen. Schudde zijn hoofd. Hij slikte. Het deed pijn in zijn keel. Hoe kon het dat ze precies de vinger op de zere plek wist te leggen?
Zijn vingers grepen de afstandsbediening van de TV die op de leuning van zijn stoel lag. Hij zapte langs de zenders. Met zijn wijsvinger wreef hij in zijn oog.
'Waar is de slaapkamer?' zei Anna.
Derek drukte de TV uit en staarde naar de donkergrijze beeldbuis. 'Je hoeft niet… Ik wilde niet…', begon hij. Anna stond op en zette de foto weer in de wandkast. Even bleef ze staan en liet haar ogen glijden over de andere foto's die erop stonden. Derek volgde haar blik. De tweeling van David, een jaar of vijf oud met Pippi Langkous kapsel op schoot bij oma. Hij, samen met David, de armen gebroederlijk over elkaars schouders. Zijn moeder, lachend vanuit haar rolstoel met Derek erachter. Haar vriendelijke gezicht met de mondhoeken iets naar beneden, vereeuwigd in de wandkast. Hij vroeg zich wat Anna van hem dacht.
Een man van in de vijftig die tot voor kort nog bij zijn moeder had gewoond.
Ze draaide zich naar hem om, gooide het lange blonde haar over haar schouders en stak een hand naar hem uit.
'Kom,' zei ze.
Derek wilde protesteren. Toch pakte hij haar hand. Warm en een beetje klam. Even sloot hij zijn ogen bij de aanraking.
Ze leidde hem de trap op. Boven gekomen keek ze hem even vragend aan en Derek opende de deur naar zijn kamer. Hij knipte het licht aan. Ze bleef even staan bij de grenen kledingkast en voelde aan de stof van het donkergrijze pak dat aan de kastdeur hing.
Het moest naar de stomerij. Derek kon zich er nog niet toe zetten. Toen hij vanmiddag was thuisgekomen had hij bijna niet kunnen wachten om het uit te doen. Het kriebelde en er kleefden nare herinneringen aan. Hij droeg het nooit, behalve op begrafenissen.
Anna ging zitten op zijn twijfelaar. Ze had haar benen ietsje gespreid, het rokje hoog opgetrokken.
Derek liet zijn blik over het dunne lichaam glijden. Hij had haar gekozen omdat hij dacht dat ze nog niet bedorven was. Ze zag er te verzorgd uit om een heroïnehoertje te zijn. Maar nu, op zijn kamer onder onvoordelig lamplicht toonde ze de eerste sporen van bederf. Ze had wallen onder haar ogen en op haar dij zat een blauwe plek. Een klant die te ruw was geweest?
'Kom naast me liggen.' Ze klopte met haar rechterhand naast haar op de beige sprei.
Derek knikte en trok de bruine gordijnen dicht. Hij deed het felle licht uit en kroop naast haar.
Hij wilde niets liever dan haar aanraken, haar warmte voelen.
Hij ging op zijn rug liggen. Minuten gingen voorbij. Hij luisterde naar haar regelmatige ademhaling. Hij voelde haar bewegen. Een hand op zijn buik. Ze schoof dichter naar hem toe, legde haar hoofd op zijn borst. Ze streelde hem. Steeds lager en lager.
'Niet doen.' Hij fluisterde bijna.
'Je hebt verdriet.' Het klonk niet als een vraag.
'Ja.' Zijn stem klonk schor.
Hij trok haar dichter tegen zich aan en voelde haar dunne lichaam tegen het zijne. Kon hij altijd maar zo in slaap vallen.
Niet alleen.
'Ze was ziek, weet je,' zei Derek. 'Haar lichaam wilde niet meer.'
Anna zweeg. Derek voelde zijn ogen nat worden. Zijn keel kneep samen. Hij onderdrukte een snik.
'Sshh,' zei Anna. 'Het is al goed.'
De tranen begonnen te stromen en al snel was het niet meer te stoppen. In de dam die hij zo zorgvuldig had opgebouwd, was een klein scheurtje ontstaan die nu oprekte tot een groot gat. Hij draaide zich naar Anna toe en begroef zijn gezicht in haar hals. Ze streelde met haar hand door zijn haar.
Met elke snik voelde hij de spanning uit zijn lichaam wegebben. Loomheid overviel hem. Zijn oogleden zakten dicht.

Toen hij wakker werd staarde hij in het donker naar het plafond. Dat kleine moment tussen slapen en wakker worden, wanneer het besef van alledag nog niet tot hem was doorgedrongen, probeerde hij zo lang mogelijk vast te houden. Alle negatieve gevoelens op afstand houden.
Anna! Hij had hier met Anna gelegen. Hij tastte naar de plek naast hem, maar voelde alleen de zachtheid van de sprei. Met zijn andere hand graaide hij naar de lamp op zijn nachtkastje en knipte het licht aan, half en half verwachtend dat ze er nog was.
Maar ze was er niet. Hij was alleen.
Hij zuchtte diep en sloot zijn ogen en draaide zich op zijn zij. Er was iets. Iets dat niet voelde zoals het hoorde te voelen. Hij ging rechtop zitten. Zijn portemonnee! Hij sprong van bed en greep naar de broekzak van zijn spijkerbroek. Leeg!
Waar had hij hem voor het laatst gezien? In de auto. Hij had Anna betaald en haar toen een paar honderd euro aangeboden om de hele nacht bij hem te blijven.
Hij streek een paar keer met wilde bewegingen zijn haar naar achteren, liep toen de slaapkamer uit en rende de trap af. In de woonkamer speurden zijn ogen in het rond. Was er iets weg? Wat had ze nog meer gestolen?
De gedachte aan het enige waardevolle dat hij nog in huis had deed hem weer de trap oprennen. Voor de deur van zijn moeders slaapkamer, aarzelde hij even. Altijd kloppen, Derek!
Hij leunde tegen de muur om uit te hijgen en vervloekte zijn bierbuik en slechte conditie.
Kloppen op haar deur hoefde niet meer. Hij opende de deur en keek naar binnen.
Het licht brandde en op de grond lagen haar witte onderbroeken, haar bh's, het mantelpakje dat ze vlak voordat ze ziek werd had gekocht, maar niet meer had kunnen dragen, krulspelden, puzzelstukjes, boeken en tijdschriften. Alsof iemand zijn moeder binnenstebuiten had gekeerd en dat wat er uit kwam vallen over de vloer had uitgespreid.
Hij wilde zijn ogen dichtdoen. Hij wilde het niet meer zien. Maar hij bleef kijken. Met zijn ogen zocht hij de reden van zijn hardlooptocht de trap op. In de vensterbank naast haar bed stond het donkerbruine juwelenkistje. Hij was in drie grote stappen de kamer door en hij opende de deksel. Geen gouden sieraden die hem tegemoet schitterden.
Op de met rood fluweel beklede binnenkant lag alleen een blauwe plastic kralenketting. Met trillende vingers pakte hij het ding eruit. Zijn moeder had het gekregen van één van de tweeling, welke wist hij niet precies aangezien hij ze nooit uit elkaar kon houden, en misschien twee keer gedragen. Zelfs een heroïnehoertje wilde het prulding niet hebben.
Derek draaide zich om en propte de blauwe kralen in zijn zak. Hij liet zijn schouders hangen, het lege juwelenkistje viel op de grond tussen de rest van de spullen. Moeheid overviel hem. Met zijn ogen halfdicht bereikte hij de deur en liep hij de overloop op. Hij nam zich voor de volgende ochtend haar spullen te verzamelen in vuilniszakken totdat de kamer net zo leeg was als het juwelenkistje.

Meisje van plezier © Jolanda Hazelhoff

Homepage  Stroomarchief  Verhalentop2007  Jolanda Hazelhoff  Beoordeling BSN