Even aangemeerd zit hij met krullende blote tenen in het warme zand van de Costa del Sol. Hij is op weg naar Playa de los Muertos in een zeilbootje, nauwelijks nog zeewaardig, volgestouwd met zijn levenswerk. Zijn schilderijen, in blauw en wit, even lokkend als afwerend, hadden intrigerend gewerkt in de galerij waar hij gevraagd was een expositie te houden. Zo ontstond nieuwsgierigheid naar wat hij vroeger had gedaan en wat zijn volgende stap zou zijn. Algauw was hij solo te gast in musea en kunstencentra overal in Europa. Zijn vroegere werken, waarvan vele al jaren in zijn atelier omgedraaid tegen de muren in de vergetelheid stonden, begonnen aan hun eerste openbaar leven. Waarom nu pas ? Dat heeft hij nooit geweten. Het bijeensprokkelen van wat verdoken was, leek hem meer op een begrafenis dan op een feest. Retrospectieve heet dat dan. Een stand van zaken. Beetje zoals een familie, uitgezaaid over de hele wereld, die nog eens samenkomt. Ze komen allemaal nog een keertje rond je hangen. Ze waren weg, nu zijn ze terug en straks zijn ze weer weg. Het samenbrengen van zijn werk bracht hem een overzicht. Geen zekerheid of affirmatie, daar was hij niet naar op zoek. Zijn plaats in de schilderkunst zouden anderen hem later wel toebedelen. Maar zich isoleren is ook niet goed voor een mens. Als een vader tussen zijn kinderen wandelen, doet een wind van verliefdheid waaien door het hoofd. Wat er van zijn kinderen gezegd wordt, amuseert hem. Dat hij worstelt met structuur, dat er een traag genieten van afstraalt, dat ze gestreeld zijn… Dat zeggen ze. Hij hoort het en vergeet het. In vele werken komt een witte lijn in een blauw vlak terug. Die witte lijn is de uitstoot van een vliegtuig, zeggen ze. En dan zegt hij dat het iets anders is. En als iemand hem zegt dat het iets anders is, zegt hij dat het de uitstoot is van een vliegtuig. Eigenlijk hetzelfde en toch niet hetzelfde. Waarom zoeken ze het allemaal zover ? Waarom zeggen ze niet gewoon zoals die mooie vreemde vrouw had gedaan : ze ruiken naar zeevruchten. Vers en zo eerlijk mogelijk. Een beperkte uitleg die heel rijk is. Waarom moet alles ook onder woorden gebracht worden ? Zolang ze zijn schilderijen niet omgekeerd hangen, is het goed. Een werk moet zijn plan trekken, zijn eigen leven leiden. Lange tijd had hij zich onthouden om aanwezig te zijn op tentoonstellingen. Tot zijn vrouw hem verplichtte om mee te gaan. Het is genoeg geweest, zei ze. Nu ga je mee. En die avond stond hij er. Hoorde allerlei verhalen. Vertelde zelf ook allerlei verhalen. En zag een mooie vrouw gefascineerd naar zijn werken kijken. Wat zie je erin ?, vroeg hij haar. Zonder hem aan te kijken, had ze geantwoord : ze ruiken naar zeevruchten. Ik koop ze. Allemaal. Breng ze naar het blauwwitte Andalusië. Naar Playa de los Muertos. Het is tijd. Daar horen ze.
Een geringde reisduif in blauw en wit trippelt door het warme zand tot de rand van de branding. Daar waar de stroming van alles uitspuwt en ophoopt tot gruis dat de voeten schuurt. Hij hoort het krachtig getik van de duif in de schelpen die leeggepikt worden.
-Ze houdt van zeevruchten, zegt hij tegen een oude man die hem gadeslaat.
-Dat doen ze allemaal als ze hier even stranden op hun terugvlucht, antwoordt die.
-Wie ben jij ?, vraagt de schilder.
-Ik ben een visser die al eeuwen alles vangt dat leeft.
-Zij hield ook van zeevruchten, zegt hij tegen de voor hem oude, gekke man… Die mooie vrouw die op mij wacht…
-Je bootje is niet meer zeewaardig, artista, maar je zal haar vinden. Zonder zoeken.

Hij ligt al uren dood in zijn atelier als zijn vrouw hem vindt. Het gezicht op de vloer. Eén met zijn omgedraaide schilderijen. Klaar voor de vergetelheid. Aan zijn oor een spoor rood geronnen bloed. Alléén de dood bracht wat kleur in zijn leven.

Op de zee dobbert stuurloos het zoveelste zeilbootje met gebroken mast…