Het huis waar ik heen stap, oogt levensloos. Net zoals de andere huizen in de straat trouwens. Het doet me denken aan die kleine Ardense dorpjes waar je bij het doorwandelen ook nooit iemand ontmoet. Gesloten zielen achter gesloten deuren. Ik kocht het huis, 20 jaar geleden, bij de start van ons huwelijk. Onze droom, afgewisseld met flarden nachtmerries. Want de maandelijkse aflossingen hingen als een molensteen om de hals. Maar we zijn er geraakt, hoewel de jaren ons hebben getekend. Langzaam zijn we een beetje uit elkaar gegroeid. Geen dramatische toestanden meer van roepen en schelden of koppig stilzwijgen. En ook geen uitputtende standjes meer in de slaapkamer of het driftig losrukken van elkaars kleren om het bloed te bevredigen. Kinderen zijn er nooit gekomen en van de pijn als ze de deur uitgaan zijn we dus gespaard gebleven. De droomwereld die we 20 jaar geleden samen instapten, heeft elk jaar een beetje aan kleur verloren. Tot helemaal kleurloos vandaag. Dat was de prijs die het leven eiste voor het bekomen van de welvaart waarvan we nu genieten. Een welvaart die monotoner aanvoelt met de jaren. De zware eiken meubelen bannen elke speelsheid en de meeste wijn raakt stilaan geproefd. Echt wordt er niet meer gesproken. "Kom je eten ?" "Ja." "Gaan we slapen ?" "Ja." Het is meer het uiten van geluiden waarachter geen stem meer leeft. Maar nog éénmaal wil ik door de nevel breken van het ouder worden. Weer eens verdrinken in het blauw van haar ogen. Zij mij haar slanke hals zien aanbieden om gekust te worden op dat ene plekje dat haar wild maakt. Ik breng haar een veelkleurige reisfolder als lokmiddel voor een uitstapje. Alles er nog eens uitpersen. Dat zei ik ook aan de reisagente toen ze informeerde naar mijn wensen. Maar verdere detaillering had ze beter niet gevraagd. Na mijn uitspraak : "Ik wil een Italiaans triootje voor mijn vrouw", stopte ze mij duidelijk gechoqueerd wat folders over Italië in de hand en werkte mij deskundig de deur uit. Thuis koos mijn vrouw voor Cascina Baràc, een mooi landhuis in Alba. Eigenlijk een oude boerderij omgeven door 15 ha wijngaarden. Daar mocht je jezelf zijn, moest je niet opgekleed aan de maaltijd verschijnen en werd je niet gedwongen tot zinloze conversaties met wereldvreemden. Even sloeg de schrik mij om het hart. Het zou toch geen verlengstuk worden van thuis ? Neen, dat werd het niet ook. Alsof we een verbond gesloten hadden, kregen de dingen die we samen deden, weer woorden : lange gearmde wandelingen... het snuisteren in bouwvallige winkeltjes, kreupel van ouderdom... Het voelde warm aan. En die warmte kwam niet alléén van de Italiaanse zon. Het was een vroegere warmte. Vanavond zal ik haar verrassen. Onder het mom van het flauw excuus dat ik even naar de sterren ging zien, zodat zij zich in alle rust en tijd kan opmaken, ga ik advies vragen aan één van de obers van het aanpalend restaurant. Waar kan ik mijn 3de partner vinden ? Zonder aarzelen wijst hij mij de weg naar "een huis van vertrouwen", zoals hij dat heet. Ik word er elegant ontvangen. Hier wordt gekozen en dan aan prijsbepaling gedaan. Het aanbod is groot. Je vindt er alle nationaliteiten haalbaar voor elke soort kenner. Voor een beroemde naam wordt uiteraard flink doorgerekend, maar je bent evenzeer vrij te kiezen voor een nobele onbekende of eentje uit de rij die aangeprezen wordt onder "onze favorieten." Ik neem rustig te tijd om te observeren voor ik beslis.
Presentatie 1 steekt in een sprankelend groengeel kleurtje. Een verleidelijk parfum van opwellende aroma's, een discrete toets rond de droge mond, vragend om stevig begeleid te worden.
Presentatie 2 is er eentje van het rijpe mature type, gehuld in diep-paars, bewelmend als rijp zwart fruit, in staat tot een lange finale.
Maar ik prefereer presentatie 3. Je mag het speciale avondje niet laten verknoeien door middelmatigheid. De prijs is navenant. Maar het is dan ook eentje waarvoor weinig regels gelden ; elegant en toegankelijk zonder verlies van persoonlijkheid. Omgeven door vegetale aroma's, wijnrood met een gemiddelde vulling... dé garantie voor een onvergetelijke avond. Niet voor niets is de herkomst het dolce Italia. Duce staat op het naamkaartje. Uit de Friculi-regio. Ideaal voor een triootje. Ik neem haar mee. Mijn vrouw zal aangenaam verrast zijn. En dat is ze ook ! Haar stem klinkt teder als ze mij toevertrouwt : "Schat, die wijn past perfect bij de de slowfood en de witte truffel. Een geslaagd triootje !" Als ze mij haar hals aanbiedt, lijkt tederheid even weer mogelijk..