Homepage  Schrijversweb  Schrijversweb 2015  Grazia Hattem-Le Clercq

Grijssnuitje - Grazia Hattem-Le Clercq

Er was eens een lief konijntje. Ze heette Grijssnuitje. Haar ouders waren echte carrière konijnen. Ze verdienden zoveel, dat hun hol bijna net zo mooi was als het paleis van hun koning. Op een dag kregen ze een nog betere baan aangeboden. Normaal gesproken hadden ze meteen ja gezegd, maar Grijssnuitje mocht niet mee.
Hoe druk ze ook waren en hoe weinig ze haar ook zagen, ze hielden veel van haar. Grijssnuitje helemaal niet meer zien, ging ze te ver! De nieuwe werkgever begreep het en zorgde voor een supersnelle internet aansluiting met video apparatuur. Dat trok ze over de streep.
Ze zochten de beste oppas die ze konden vinden en nadat ze die gevonden hadden, pakten ze hun spullen in en was het tijd om afscheid te nemen. Grijssnuitje kreeg drie cadeautjes. Een tablet en twee knuffelkonijnen, die sprekend op haar ouders leken. Nadat ze haar nog even stevig hadden geknuffeld, stapten ze in hun Solar Royce. Ze zwaaiden nog een laatste keer en door een mist van tranen zag Grijssnuitje haar ouders opstijgen en wegvliegen.
Na een tijdje droogde ze haar ogen. Ze keek in de spiegel. In haar grijze snuitje glommen twee rode oogjes. Ze vond zichzelf lelijk. Geen wonder dat haar ouders zo weinig tijd met haar doorbrachten. Wie
wilde er nu naar zo'n lelijk konijntje kijken? Ze besloot te gaan slapen. De volgende ochtend zou alles er vast beter uitzien en als ze uitgerust was, had ze vast minder verdriet.
---------
Ze werd wakker van gebons op haar deur. 'Grijssnuitje! Wakker worden!' Ze keek op haar gouden wekkertje, dat naast haar op het nachtkastje stond. Vijf uur in de ochtend!
'Het is pas vijf uur in de ochtend,' antwoordde ze slaperig. 'Doet uw wekker het niet?'
'Mijn wekker doet het prima,' klonk het snibbig. 'En ik weet dat het het pas vijf uur is. Sta op, kleed je aan en kom naar beneden. Ik moet je iets vertellen.'
---------
Grijssnuitje staarde voor zich uit. Na het gesprek met haar oppas was ze naar haar kamer gegaan. Mevrouw Volante had haar verteld, dat het bedrijf waar haar ouders voor werkten failliet was gegaan.De tablet die ze gisteren aan Grijssnuitje hadden gegeven, was eigendom van het bedrijf en moest vandaag worden teruggebracht. Kreunend trok ze haar oren naar beneden. Wat een ellende. Nu kon ze haar ouders helemáál niet meer zien. Ze stond op, pakte de tablet en klopte op de deur van haar oppas.
'Wie is daar?', klonk het.
'Ik ben het, Grijssnuitje.'
'Wat wil je?'
'Ik wil weten waar ik naar toe moet om de tablet terug te brengen.'
De deur ging open. 'Geef maar aan mij. Ik breng het wel voor je terug.
Als ik straks boodschappen doe, kom ik er bijna langs.'
'Fijn, dank u wel,' zei Grijssnuitje. Ze overhandigde de tablet en ging weer terug naar haar kamer.
Lola Volante hoorde de deur van Grijssnuitjes kamer dichtgaan. Ze glimlachte vals en stopte de tablet in een la. Daarna ging ze verder met haar make-up. Vandaag deed ze haar bloedrode lippenstift op.
Dat deed ze altijd, als ze een gemeen plan aan het uitwerken was. Ze bekeek zichzelf goedkeurend in de spiegel, pakte haar rugzak en ging boodschappen doen.
---------
'Heeft u de tablet teruggebracht?', vroeg Grijssnuitje, toen Lola weer thuiskwam.
Lola knikte. 'Ja, en helaas heb ik nog meer slecht nieuws', vertelde ze.
'Wat dan', vroeg Grijssnuitje geschrokken. 'De rekening van je ouders is geblokkeerd. Dat betekent dat we geen geld meer op kunnen nemen.'
Grijssnuitjes neusje trilde van de schrik. 'Maar hoe moeten we dan eten?', riep ze uit.
Lola glimlachte koel. 'Wees niet bang kind, ik zorg wel voor je.
Uiteraard wel op een andere manier, dan je gewend bent. Hier, trek aan!' Ze wierp een oude jurk naar Grijssnuitje toe. 'Geef de jurk die je aan hebt maar aan mij en haal ook de rest van je kleding. Die verkopen we op Ur-bay. Dan hebben we in ieder geval de komende maand te eten. Hier heb je een stapel dozen, daar kan je de kleding indoen. Niet alleen je kleding Grijssnuitje, maar ook je sieraden en je schoenen.'
Grijssnuitje deed wat Lola haar vroeg. Met tranen in haar ogen pakte ze de dozen in. Er was één jurk waar ze geen afscheid van kon nemen. Het was een prachtige jurk, die haar moeder voor had laten maken, voor het komende Lente Bal. Ook de bijpassende schoenen hield ze en haar diamanten staartversiering.
'Heb je alles ingepakt?', vroeg Lola. Grijssnuitje knikte bedroefd. 'Mooi, breng de dozen maar naar beneden. Er komt zo iemand om ze op te halen. Ik heb je spullen goed verkocht. Van het geld moeten we minstens een maand kunnen leven.
De bel ging. 'Daar zal je de koper hebben', zei Lola. 'Schiet op, breng die dozen naar beneden, dan doe ik de deur open.'
Grijssnuitje sleepte de dozen zo snel ze kon naar beneden. Wat waren ze zwaar! Ze had nooit geweten dat dozen zo zwaar konden zijn... Haar rug deed er zeer van. Ze wilde naar boven, maar Lola hield haar tegen.
'Heeft u hulp nodig bij het inladen?', vroeg Lola vriendelijk aan de koper.
'Dat zou wel fijn zijn.'
'Grijssnuitje!', beval Lola. 'Ga onze koper eens helpen!'
Lola en de koper stonden gezellig te praten, terwijl de arme Grijssnuitje de zware dozen op het aanhangwagentje laadde. Toen alles er op stond, namen Lola en de koper afscheid.
'Het lijkt wel of ze elkaar kennen...', dacht Grijssnuitje. Ze was te moe om er verder aandacht aan te schenken. Ze liep de trap op en ging op haar bed liggen. Tranen liepen uit haar ogen. Ze miste haar ouders en ze vroeg zich af of ze haar vader en moeder ooit nog terug zou zien. En dan haar rug! Ze had verschrikkelijke rugpijn van al dat sjouwen. Als Lola terug was, zou ze vragen of ze een afspraak bij de dokter voor haar wilde maken.
---------
Lola pinde een flink bedrag van de rekening van Grijssnuitjes ouders.
'Zo, lekker shoppen!', dacht ze. 'Eerst maar eens een nieuwe telefoon. Zo'n waterdichte lijkt me wel wat. Dan kan ik ook app-en als het regent. Nieuwe kleding heb ik voorlopig niet nodig.' Ze gniffelde vals.
De kleding van Grijssnuitje was meegenomen door Jim, haar vriend. Toevallig, dat ze dezelfde maat kleding en schoenen had als Grijssnuitje. Het arme wicht was beeldschoon, maar zoals de meeste tieners, vond ze zichzelf helemaal niet mooi. Ze vond zichzelf lelijk. Ze was niet van plan om Grijssnuitje op andere gedachten te brengen. Integendeel. Ze ging flink gebruik maken van Grijssnuitjes negatieve zelfbeeld.
Lola was mode ontwerpster. Ze wist heel goed hoe ze iemands figuur het beste uit kon laten komen. Dus wist ze ook feilloos kleding uit te zoeken, die Grijssnuitje totaal niet zou staan. Ze zou haar eens flink
"verwennen". Ze ging de Preimarkt in. Rekken vol kleding die na een paar keer dragen uit elkaar zouden vallen. Precies wat ze nodig had. Een half uurtje later verliet ze de winkel met twee flink gevulde tassen.
'Grijssnuitje', riep ze. Ze kreeg geen antwoord. Ze ging naar boven en deed zachtjes de deur van Grijssnuitjes kamer open. Grijssnuitje was diep in slaap. Het vroege opstaan en het zware sjouwen hadden haar zo moe gemaakt, dat ze op klaarlichte dag in slaap was gevallen.
'Mooi', dacht Lola. 'Dan wordt het nu tijd om contact met haar ouders op te nemen.' Ze deed de deur van Grijssnuitjes kamer zachtjes dicht en liep naar haar eigen kamer. Ze haalde de tablet uit haar la en tikte met haar vinger op de UVC (Ur Video Chat) app. Ze tikte op de foto van Grijssnuitjes ouders.
'Ben je daar kind', klonk het uit de speakers. 'Hoe gaat het met je?
Waarom hebben we geen beeld? Ik zie je niet!'
Lola glimlachte koel. 'Goedemiddag', zei ze. 'Ik ben het, mevrouw Volante. 'Ze schakelde de beeldverbinding in. Twee bezorgde gezichten keken haar aan.
'Waar is Grijssnuitje?', vroegen ze bijna tegelijk.
'Ik ben bang, dat ik niet zulk goed nieuws heb', zei Lola. 'Sinds jullie vertrek eet ze slecht en wil ze alleen nog maar slapen. Zal ik de dokter er bij halen?'
'Dat lijkt me een goed idee', zei Grijssnuitjes vader. 'Het maakt niet uit wat het kost, als ze maar beter wordt!' Lola knikte instemmend. 'Ik ga de dokter bellen. Maakt u zich maar geen zorgen. Ik zal goed voor haar zorgen. Morgen neem ik weer contact met jullie op.'
Ze verbrak de verbinding, deed de tablet terug in haar la en stuurde Jim een berichtje met haar nieuwe smartphone. 'Hallo Lieverd, goed nieuws. Ik heb zojuist Grijssnuitjes ouders gesproken. Ze willen dat ik een dokter voor haar laat komen. Precies volgens plan. Kom je vanavond dineren?'
---------
Grijssnuitje werd wakker. Haar rug deed nog steeds pijn. Ze strompelde naar de deur en struikelde bijna over twee grote volle kledingtassen. Ze bukte om de tassen op te tillen. Een stekende pijn schoot door haar rug, maar haar nieuwsgierigheid won het van de pijn. Ze strooide de inhoud van de tassen over haar bed. Nieuwe kleding! Wat lief van Lola! Voorzichtig deed ze een vrolijk gekleurde jurk aan en keek in de spiegel. Ze schrok. 'Oh, nee!', kreunde ze. 'Wat heb ik toch een lelijke benen, laat ik die spijkerbroek maar aantrekken.' Ze trok een spijkerbroek aan, pakte een t-shirtje van het bed en bekeek het resultaat. 'Ach laat ook maar', zei ze verdrietig. 'Wat maakt het ook uit. Wat ik ook aantrek, Ik zie er tóch niet uit!' Verdrietig klopte ze op de deur van Lola's kamer. Lola deed open. 'Wat wil je?', vroeg ze kortaf.
'Ik wil je bedanken voor de kleding', zei Grijssnuitje. 'En ik heb heel erge rugpijn. Kan je mijn huisarts laten komen?'
'We hebben geen geld meer voor jouw huisarts,' zei Lola. 'Maar gelukkig heb ik een vriend die dokter is. Zal ik vragen of hij komt dineren?' Grijssnuitje knikte.
'Goed, dan nodig ik hem uit en roep ik je als hij er is. Tot straks!' Lola deed de deur dicht. Grijssnuitje staarde verbaasd naar de gesloten deur. Ze haalde haar schouders op en ging naar haar kamer. Nadat ze haar nieuwe kleding in de kast had gehangen, ging ze op bed liggen. Voor de tweede keer die dag, viel ze in slaap.
---------
Ze werd wakker van de deurbel. 'Gelukkig, dat zal de dokter zijn', dacht ze. Voorzichtig stond ze op. Ze ging naar beneden. Halverwege de trap bleef ze verbaasd staan. Lola en de dokter stonden elkaar te kussen! Om haar aanwezigheid kenbaar te maken, kuchte ze zachtjes. Lola en de dokter lieten elkaar los. De dokter liep naar haar toe.
'Hoe is het met je rug?', vroeg hij.
'Niet zo best.'
'Kan je aanwijzen waar het zit?'
Grijssnuitje draaide zich om en wees naar de zere plek.
'Probeer je tenen eens aan te raken.'
Grijssnuittje deed wat haar gevraagd werd en hoorde iets kraken. Ze was uit haar broek gescheurd! O, wat schaamde ze zich! En nog wel uit haar nieuwe broek!
'Ik denk dat je een beetje te zwaar bent', zei de dokter. Lola knikte instemmend. 'Dat denk ik ook', zei ze. Grijssnuitje schaamde zich nog meer. 'Mama vond mijn figuur prima', zei ze zachtjes.
Lola lachte hatelijk. 'Natuurlijk kind. Alle moeders vinden hun kinderen mooi.'
'Maar de kledingwinkel waar ik met mama naar toe ging heeft mij wel eens gevraagd hun kleding te showen,' zei Grijssnuitje huilend. 'Dat zou ik ook zeggen tegen de dochter van mijn beste klant', zei Lola koeltjes. 'Ga jij maar op dieet. Dat is ook goed voor onze portemonnee.'
Huilend ging Grijssnuitje naar boven. In de salon hieven Lola en Jim hun glas en brachten een toast uit op het slagen van hun hebzuchtige plan.
Na het eten haalde Lola de tablet. Dit keer voerde Jim het woord. Hij vertelde de arme ouders dat het niet zo goed ging met hun dochter en beloofde spoedig weer verslag uit te brengen.
---------
Jim was bij Lola ingetrokken. Bijna iedere avond gaven ze een feest. Grijssnuitje moest 's-avonds bedienen en 's-ochtends de rommel opruimen en schoonmaken. Eten deed ze bijna niet meer. Ze durfde
niet. Iedere keer weer scheurde ze uit haar kleding en iedere keer kreeg ze te horen dat ze te dik was. In haar vrije tijd repareerde ze haar kapotte kleding. Zo leerde ze naald en draad te gebruiken. Gelukkig maar, want inmiddels was ze zoveel afgevallen, dat haar baljurk niet goed meer paste.
Als Jim en Lola uitgingen, werkte ze aan haar baljurk. Ze was vastbesloten om naar het Lente Bal te gaan. Onder het bedienen en schoonmaken, zag ze zichzelf in haar mooie jurk op het bal. Zo kon ze
haar narigheid vergeten. Op een avond was ze onderweg naar de salon toen ze een gesprek opving.
'Heb je nog contact met haar ouders opgenomen?'
Grijssnuitje verstarde. Dat was de stem van Lola. Waar had ze het over?
'Ja, het was hartverscheurend', antwoordde Jim grinnikend.
'Dus nu denken ze dat ze dood is?', vroeg de stem van Lola.
'Inderdaad, voorlopig komen ze niet terug. Het huis heeft te veel herinneringen aan hun dochter.' Grijssnuitje stormde naar binnen.
'Dat heb ik gehoord!' schreeuwde ze.
'Rustig maar meisje', zei Jim vriendelijk. 'Je mag hier gewoon blijven wonen hoor! Je bent veel te goed in de bediening en je maakt keurig schoon.'
Lola en Jim bulderden van het lachen. Ze rende de salon uit.
---------
Grijssnuitje was woedend. Hoe had ze zo dom kunnen zijn! Waarom had ze Lola vertrouwd! Als ze niet zo verdrietig was geweest, had ze haar veel eerder doorgehad, maar ze was misleid door het feit dat Lola door haar ouders was aangenomen. Normaal gesproken hadden haar ouders een flinke dosis konijnenkennis, maar Lola was doortrapt en het verbaasde haar niet, dat ze Lola niet door hadden gehad.
Ze vroeg zich af of het bedrijf waar haar ouders voor werkten echt wel failliet was. Hoe had Jim contact kunnen maken met haar ouders? Met de tablet natuurlijk. Lola had de tablet nooit teruggebracht. In plaats daarvan had ze de tablet gebruikt om haar ouders voor te liegen!
Ze begreep nu ook waarom ze het huis niet uit mocht. Lola had haar op het hart gedrukt het huis niet te verlaten. Iemand had haar een brief gestuurd, waarin stond dat Grijssnuitje ontvoerd zou worden.
'Maar mijn ouders hebben toch geen geld meer!', had ze gezegd. Lola had haar streng aangekeken.
'Des te erger! Als ze je ontvoeren kunnen je ouders geen losgeld betalen en wie weet wat er dan met je gebeurd!' Ze had ook haar telefoon in moeten leveren. Smartphones konden immers laten zien, waar iemand zich bevond. Lola had de telefoon naar haar huis gebracht, zogenaamd om de eventuele ontvoerder te misleiden. Naar school mocht ze niet en haar vriendinnen mochten niet weten waar ze was, allemaal omdat ze ontvoerd zou kunnen worden.
Welnu, ze was er klaar mee! Ze had genoeg van het bedienen en genoeg van het opruimen en schoonmaken. Ze keek in de spiegel en schrok. Wat was ze mager geworden! Ze besloot eerst maar eens flink te gaan eten.
Nadat ze had gegeten, ging ze weer terug naar haar kamer. Ze deed de deur op slot en ging weer op haar bed zitten. Ze keek naar de knuffels. 'Arme pap en mam', dacht ze. 'Wat vreselijk voor jullie! Jullie
denken dat ik dood ben! Had ik maar geld, dan kon ik een telefoon kopen en proberen om met jullie te app-en. Ze pakte de knuffel, die op haar vader leek. Tsja, als jij nu eens geld in je broekzak had hè,' zei ze. In een impuls voelde ze in de broekzak van de knuffel. Er zat een portemonnee in! Gevuld met een heleboel geld en een briefje van haar vader. Bovenaan het briefje stond zijn telefoonnummer!' Ze
stopte de portemonnee in haar broekzak. Ze wilde weg, maar ze wist dat het huis bewaakt werd door een alarm. 'Ze hebben vast de code veranderd', dacht ze. 'Ik kan het alarm maar beter uitschakelen.' Ze
was een slimme meid. Haar vader had haar ooit laten zien, hoe het alarm uitgeschakeld moest worden en dat was ze gelukkig niet vergeten.
---------
In de supermarkt kocht ze een prepaid smartphone. Ze probeerde het nummer van haar vader, maar kreeg geen verbinding. Teleurgesteld, maar niet uit het veld geslagen, ging ze naar huis. In haar kamer trok ze haar baljurk aan. Ze verwisselde haar schoenen en bracht haar staartversiering aan. Nadat ze zich had opgemaakt, sloop ze weer naar buiten. Buitengekomen belde ze een taxi en liet zich naar het Lente Bal brengen. Toen ze naar binnen wilde lopen, hield de portier haar tegen.
'Uw kaartje alstublieft!'
Ze grabbelde in haar tas. 'Ik kan het niet vinden!', zei ze geschrokken
'Zonder kaartje geen bal.'
'Deze dame hoort bij mij', zei een konijn met een stoere stem.
Grijssnuitje keek opzij. 'Wauw', dacht ze. Haar knieën knikte een beetje. Naast haar stond een van de spannendste jongens, die ze ooit had gezien. Hij bood haar zijn arm aan en met een trillend neusje
accepteerde ze die.
'Sorry hoogheid', zei de portier. 'Ik dacht...'
'Al goed! Kom we gaan naar binnen,' zei hij tegen Grijssnuitje. 'Vertel
eens, hoe komt het dat ik jou nog nooit heb gezien?'
'Dit is mijn eerste Lente Bal', zei Grijssnuitje. 'Waarom noemde de portier jou Hoogheid?'
'Ik ben de jongste zoon van Koning Langhaar, Barry.' Mijn vader heeft mij naar een van zijn beste vrienden vernoemd en hoe heet jij?'
'Ik ben Grijssnuitje.'
'Wat een saaie naam voor zo'n mooie meid', lachte Barry. 'Kom, we gaan dansen.'
Grijssnuitje had een geweldige avond. Iedereen keek naar het knappe stel. Wie was toch dat knappe konijntje, waar prins Barry mee danste?
Grijssnuitje en Barry waren heerlijk aan het dansen. Ze genoot en keek blij in het rond. Plotseling schrok ze zich wild. Jim en Lola waren er ook! Zonder verder na te denken, rukte ze zich los uit de armen van Barry en rende naar buiten. Ze struikelde. Haar smartphone viel, maar ze merkte het niet. Ze rende het hele eind naar huis. Thuisgekomen trok ze haar oude kleren aan, verstopte haar mooie kleding en viel huilend in slaap.
---------
Barry was haar achterna gerend. Hij begreep niet waarom ze zo ineens vertrokken was. In de tuin vond hij een smartphone. Hij probeerde de telefoon. Grijssnuitje las hij. Opgelucht haalde hij adem. De telefoon kon alleen ontgrendeld worden met de vingerafdruk van de eigenaar. Hij wilde haar vinden en via alle social media platforms liet hij weten dat hij Grijssnuitje zocht.
'Heb je dat gezien, Jim', zei Lola. 'Prins Barry schijnt op zoek te zijn naar Grijssnuitje. Als ik mijn snuit grijs verf, lijk ik op haar. Zullen we eens kijken, hoe we hier wijzer van kunnen worden?'
Jim lachte. 'Waarom niet,' zei hij. 'Laten we het eens proberen.'
Lola verfde haar snuit en plaatste een berichtje op Snuitboek. Een uurtje later stond Barry samen met zijn bodyguard voor de deur.
'Grijssnuitje?, vroeg hij vragend. Lola knikte en glimlachte lief.
'Ik heb je telefoon, kan je hem voor mij ontgrendelen?'
Lola typte de code in van Grijssnuitjes oude telefoon.
'Niet de code, je vingerafdruk', zei Barry.
Lola wilde de deur dichtdoen, maar Barries bodyguard stak zijn voet tussen de deur.
'Niet zo snel dame. Volgens onze geheime dienst, woonde hier vroeger een meisje dat Grijssnuitje heette. Volgens haar oppas zou ze zijn overleden, maar onze prins heeft gisteren met haar gedanst. De
bodyguard sloeg Lola in de boeien en belde de politie. De agenten gingen naar binnen en kwamen even later terug met Jim.
'Laat me los', brulde hij. 'Wat doen jullie? Ik ben hier alleen maar op bezoek!'
Jim en Lola werden meegenomen naar het bureau. Daar werden hun vingerafdrukken genomen en al spoedig werd duidelijk wie ze waren. Jim en Lola, de grootste criminelen van Ur. Ontsnapt uit de gevangenis van Koning Langhaar en al jaren voortvluchtig. Dit keer zouden ze naar de penitentiaire kolonie op Mars worden overgebracht. Uit deze gevangenis was het vrijwel onmogelijk om te ontsnappen. Maar waar was Grijssnuitje? Jim en Lola werden ondervraagd, maar ze bleven volhouden, dat ze het niet wisten. Voor het eerst in lange tijd spraken ze de waarheid, maar niemand geloofde hen...
Grijssnuitje had zich schuil gehouden. Ze was bang dat niemand haar zou geloven. Pas toen ze hoorde dat Jim en Lola naar Mars waren gebracht, durfde ze contact op te nemen met de politie. Die brachten
haar naar het paleis. Barry gaf haar de telefoon en vroeg haar om het apparaat te ontgrendelen. Nadat ze dat gedaan had, wilden ze elkaar kussen, maar de telefoon ging over! Het was haar vader! Haar ouders
waren dolblij dat ze nog leefde en kwamen meteen terug naar Ur.
Grijssnuitje en Barry trouwden de dag nadat haar ouders waren teruggekeerd. Ze kregen een heleboel konijntjes en ze leefden nog lang en gelukkig!

Grijssnuitje - Grazia Hattem-Le Clercq

Homepage  Schrijversweb  Schrijversweb 2015  Grazia Hattem-Le Clercq