De deur van haar appartement staat op een kiertje, maar ik klop toch om mezelf aan te kondigen. Ik hoor haar stem: ‘Ben jij het ,kom binnen jongen?’.
Natuurlijk weet ze precies wie er klopt want vijf uur is vijf uur.
Mijn moeder houdt van kiertjes, een kiertje bij de deur, een kiertje bij het raam en een kiertje bij haar balkondeur waar de wind door zucht, want ze houdt van veel verse lucht .
‘Waar bleef je nou, ik zat al lang op je te wachten? ‘ vervolgt ze dwingend als een klein kind vanaf haar fauteuil. Natuurlijk, ik ben 5 minuten te laat .Ik geef haar een kus op haar wang en neem plaats aan de tafel.
Demonstratief hapt ze een paar keer naar adem zoals een benauwde goudvis in zijn kom en vervolgt:‘De dokter is geweest. Hij weet precies wat ik heb’.
Betekenisvol kijkt ze me aan. ‘Maar ze kunnen er niks meer aan doen’.
Een stilte volgt . ‘Ze laten je hier gewoon doodgaan!’.
Als aanloopje voor een nieuwe zin hapt ze nog een keer naar adem.’. Ik kan steeds slechter slikken en praten en krijg geen lucht meer. Het is duivels werk’.
Die arme huisarts, daar zijn geen pillen tegen!
‘Verzorgen ze je hier niet goed, ma ?’ vraag ik.
‘Ach jongen, ze weten hier niets, ik moet alles voorzeggen. Gisteren lag ik pas om half twaalf in bed en ze hadden mijn slaappil weer vergeten!’.
Ze heeft wel een punt. De afgelopen maanden heb ik in het verzorgingstehuis een exotische verzameling verzorgers en stagiaires voorbij zien komen uit het Oostblok en verre Afrikaanse landen. Vlezige dames met romige zorgboezems.
Ze zwijgt en kijkt me weer nadrukkelijk aan.
De tijd heeft niet veel van haar overgelaten. Vijf en negentig jaren oud , een verschrompeld appeltje nog slechts 40 kg licht. Nog even en ze kan in een kartonnen doosje naar de hemel Gekrompen door de zwaartekracht en voorover gedwongen door een forse bochel. Alleen neus oren en kin besloten door te blijven groeien.
Ze lijkt als twee druppels water op de foto van haar moeder uit Urk, die 98 jaar werd op een dieet van gerookte paling, gestoofde schol en tong. Sterke vissersvrouwen!
‘Ga je nog wel eens naar beneden naar de eetzaal?’ vraag ik belangstellend.
‘Jongen, al die ouwe mensen hier zijn dement’ antwoordt ze terwijl ze meewarig haar hoofd schudt. Een goed gesprek is niet mogelijk. Niemand die haar waarschuwingen begrijpt, laat staan onthoudt en daarom laat ze haar middageten boven brengen.
Een aantekeningenboekje ligt naast haar bijbel op tafel onder handbereik en zoals een scheepskapitein zijn logboek invult, zo noteert mijn moeder de namen van de verzorgers en de tijden waarop ze uit bed gehaald wordt.
Het is even stil en meteen verandert ze ons gesprek van koers.
‘De vrouwe heeft het voorspeld, jongen. De eindtijd nadert ‘, vervolgt ze nu met stemverheffing zonder naar adem te happen. ‘Ze heeft het in Lourdes voorspeld en in Amsterdam, maar niemand luistert!’
Ze pakt de bijbel naast haar, zet haar leesbril op en slaat het boek open. Met haar vinger schuift ze langs de regels .
‘Hier kijk zelf maar .Hier staat het toch, zwart op wit .Genesis 3.De slang is onder ons!’Ze kijkt me doordringend aan met een glimlach van het gelijk en een triomfantelijke blik in de ogen.’De wereld wankelt, de mensen moeten bidden ,bidden, bidden!! Crescendo.Haar stem galmt door de kamer .Tenslotte geheimzinnig met fluisterende stem; ’Alles gaat drie keer rond’ ,.
Nog steeds, elk bezoekje weer. Ben ik de enige die luistert naar haar kruistocht?
Ik kijk in een boekje dat ze vol geschreven heeft met getallen in een opmerkelijk verzorgd handschrift. Het is duidelijk, de gekte heeft toegeslagen.
Jaren geleden heeft ze vol geestdrift ingezet op het einde der tijden. Satan regeert en de toorn des Heren zal spoedig nederdalen , het kaf van het koren scheiden .Met goddelijke tips berekent ze de jaartallen van zijn apocalyptische plannen in dat boekje.
Maar 1998 (3x 666!!) , de eeuwwisseling en recente onheilsdata hebben ons ongemoeid gepasseerd, natuurlijk op voorspraak van haar gebed .Ook de inval van de communisten en de dreiging van de islam werden verhinderd met kilometers rozenkrans .
Waar dat allemaal toe kan leiden werd duidelijk bij het uitruimen van haar huisje.
Door een onfortuinlijke val moest ze zoals zoveel leeftijdsgenoten verhuizen naar een woon zorgappartement .
We hebben een week nodig gehad om haar hele hamstervoorraad van de afgelopen twintig jaar uit de kasten te ruimen. Zakken met rijst, bloem en droogproducten maar ook bolstaande blikken bacon en gegiste blikken fruit op sap gingen enkele richting kliko.
En ook de volle dozen met visioenen ,voorspellingen en heilige levens zijn bij het oude papier geëindigd.
Maar ze weet van geen wijken en strijdbaar als Jeanne d’Arc zit ze op haar zelfgekozen brandstapel, met haar magere lijf, grijze krullen en vastberaden blik
Ze kijkt op de klok en wacht .Ze wacht geduldig tot Hij haar komt halen, want hier heeft mijn moeder het wel gezien..
Ze wijkt geen moment van haar stoel als een astronaut in zijn capsule die wacht op de lancering. Ironie van het noodlot. Sinds een jaar heeft ze een pacemaker van de cardioloog. Een nieuwe lap op een oude jas, zoals ze het zelf spottend uitdrukt. Maar die afspraak kan dus nog wel even duren!
Ik hoop op Zijn mededogen en vertrouw er op dat Hij een engel naar mijn moeder stuurt .Een engel die haar kamer zal vervullen met een stralend licht en mijn moeder met haar 40kg op zal nemen uit haar fauteuil en haar vervolgens door dat kiertje van de balkondeur naar de hemel draagt.
Als er een hemel bestaat mag mijn moeder daar een ruime stoel uitkiezen. Priority boarding voor zijn trouwste werknemer!
En als ik mijn jas aantrek na een afscheidskus vraagt ze zoals altijd maar steeds oprecht bezorgd;‘Je bidt toch nog wel, hé jongen? ‘
Ik weet zeker dat ze mijn leugenachtig knikje allang ontmaskerd heeft.
Maar het is ook meer bedoeld als aanmoediging, denk ik. Niet vergeten, hé?
Als ik de deur uitga roept ze me na met volle stem:

‘Jongen, laat de deur maar op een kiertje open staan?’