Ze stapt uit haar kittige Fiat 500. Milou Stryer, de belofte van toneelspelend Nederland. Het zijn altijd dezelfde types. Nooit drinken ze koffie, dus ze heeft al een pot thee klaar staan. Earl grey vinden ze altijd lekker. Het zijn vrouwen die een half uur voor de spiegel staan om er nonchalant uit te zien. Nou ja, als ze eerlijk is, was ze vroeger ook zo. Nu ze ouder is lukt het niet meer om er naturel uit te zien. Daarvoor is de laag make-up die ze nodig heeft om het nog een beetje toonbaar te maken te dik.
Ze opent de deur voor de bel gaat ‘Milou, schatje, wat zie je er goed uit,’ roept ze terwijl ze haar bezoekster hartelijk zoent.
‘Hallo, Hella.’ Milou kijkt ernstig. Er zit een lichte trilling in haar stem; zoals mensen praten tegen een ernstig zieke.
Hella laat Milou binnen in de woonkamer en loopt zelf door naar de keuken. De theepot zet ze samen met een schaal koekjes, die eten dit soort vrouwen niet maar je moet ze toch aanbieden, en twee kopjes op een blad. Even blijft ze met haar ogen dicht staan. Ze recht haar rug en ademt diep in en laat haar adem weer langzaam ontsnappen. Als ze dit twee keer herhaalt voelt ze zich goed genoeg om de woonkamer in te gaan.
‘Zo, meisje, hoe gaat het nou met jou?’ barst ze los terwijl ze gaat zitten op de tweezitsbank. ‘Ik begreep van Freek dat de repetities van De Kersentuin goed gaan’
Milou zit tegenover haar in een fauteuil die er mooi uitziet, maar die beroerd zit. Ze heeft haar blik gericht op de zeefdruk boven Hella’s hoofd. Een denkrimpel ontsiert haar gezicht. Ze is nog een keer haar tekst aan het repeteren. Een ervaren actrice ziet dat.
‘Wat speel je ook alweer?’ gaat Hella verder ‘’Varya toch? O, ja, heerlijke rol. Werkelijk zalig. Had ik ook graag nog een keer gespeeld. Maar daar ben ik nu veel te oud voor.’ Ze lacht even. Te hard en te geforceerd, merkt ze zelf.
Hella ziet hoe Milou zenuwachtig aan haar trui zit te plukken. ‘Ja, Tjochov, het blijft lastig. Freek heeft ook flink zitten zwoegen op zijn rol hoor. Lopakhin, heet die vent die hij speelt, toch. Al die Russische namen. Je wordt er gek van.’ Ze lacht weer een keer. Deze keer klinkt het al natuurlijker. ‘O meisje, nu vergeet ik je helemaal een koekje aan te bieden. Waar zijn mijn manieren. Je zult wel denken, dat gekke oude mens zet een schaaltje koekjes op tafel en biedt ze niet eens aan.’ Ze houdt Milou het schaaltje voor. Tot Hanna’s verbazing pakt ze er één. Nou ja, maakt ook niet uit. Variatie moet er zijn.
‘Freek…’ probeert Milou als ze een hap koek heeft weggeslikt.
‘Ja, die Freek dat is me d’r één hè. Altijd grappen en grollen. Ik ben nu al dertig jaar met hem getrouwd maar hij verbaast me nog steeds hoor. Niet dat ik hem nu veel zie de laatste tijd. Jullie zijn ook zo veel aan het repeteren. Dat moet wel een perfect lopende productie worden, zo hard zijn jullie eraan aan het sleutelen. Ja ik voel mij daar te oud voor hoor. Ik doe op dit moment liever wat films en tv-series. Het is zo vreemd. Toen ik zelf vond dat ik behoorlijk aan de weg aan het timmeren was en avond aan avond op het podium stond, herkende niemand mij op straat en nu ik het voor mijn gevoel rustiger aan aan het doen ben, kan ik de straat niet meer op zonder aangestaard te worden. Heb jij wel eens in een film gezeten, meisje?’’
‘Ik zat in Vincent. Maar waar ik voor kom…’
‘Vincent? Je moet me misschien even op weg helpen. Het zegt me niet direct iets.’ Dat is gelogen. Freek heeft haar die film drie keer laten zien, maar zo rekt ze weer even wat tijd en brengt ze Milou weer even uit haar evenwicht.
Milou zucht. ‘Vincent is een film die een jaar of vier geleden is uitgekomen over het leven van Vincent van Gogh. Ik speelde Johanna Bonger, de vrouw van Theo van Gogh. Het zegt je waarschijnlijk niets omdat de film geflopt is. Geheel ten onrechte zou ik willen zeggen.’
‘Ach ja, ik ken dat. Je denkt goud in handen te hebben en dan is er één recensent die roept dat het slecht gespeelde rommel is en je kunt de film in de prullenbak gooien. Nou ja, nu sta je in De Kersentuin. Dat lijkt mij een stuk beter dan zo’n flutterige film over een tobberige schilder. Wie speelde ook alweer Anya? Dat is ook zo’n mooie rol. En ze doet het ook zo goed. God, hoe heet dat kind. Het ligt op het puntje van mijn tong.’ Hella ziet hoe Milou wit wegtrekt en haar even onderzoekend aankijkt.
‘Mariska van Haaster doet het heel erg goed’ Milou valt stil, duidelijk bezig haar tekst aan te passen. Hella weet dat het tijd is haar zorgzame collega de deur uit te werken. “Meisje, ik vind het heel aardig dat je langs bent gekomen om te kijken of het nog wel goed met me gaat, maar ik heb zo een afspraak met een journaliste van de Elegance. Ja vreselijk altijd die interviews waarin je je ziel moet blootleggen om de film waar je in zit te promoten, maar het hoort er allemaal bij zeggen ze. Maar daar hoef ik jou natuurlijk niets over te vertellen.’ Ze lacht haar gedistingeerde charmante oude dameslach. ‘Kort en goed, ik gooi je er weer uit.’

Ze kijkt hoe Milou haar Fiatje uit parkeert. Ze weet precies wat deze vrouw kwam doen. Ze weet dat Freek niet van zijn jongere vrouwelijke collega’s af kan blijven. De tijden dat ze zich daar druk om maakte zijn voorbij. Ze weet ook dat Freek uitgekeken is op deze Milou en nu met Mariska rommelt. En elke keer vindt zo’n afgedankte stoeipoes het weer nodig om haar te waarschuwen voor haar man. En dat gaat haar net te ver. Ze wil het niet horen van die gladde popjes die niets om haar gevoelens geven zolang ze nog alle belangstelling krijgen van Freek, maar opeens om haar geven als ze in de vuilnisbak liggen. Dan is het haar beurt om van haar te genieten. Het was een heimelijk genoegen om haar acteer- en- improviseertalent in te zetten om zo’n meisje te zien schutteren en onverrichterzake te zien vertrekken. Een goed huwelijk is als een rivier die tussen alle obstakels door meandert. Ze heeft van een huwelijksprobleem een pleziertje gemaakt. Ze kijkt al uit naar het bezoek van Mariska.