Douwe Zeilmaker

Homepage Schrijversweb Schrijversweb 2003 Douwe Zeilmaker

Maandagochtend - Douwe Zeilmaker

Maandagochtend:

Kraag opgestoken, één hand in de jaszak de andere naar voren uitstekend om de glazen deur van het etablissement open te duwen. Net achter de mat met de tekst: "Welkom" stond een wicht van nauwelijks 16 á 17 jaar. Goedemorgen, zei ze, haar stralende ogen het stemgeluid onderstrepent. Hmmm, een nieuwe, dacht ik, ze worden steeds jonger naarmate ik ouder word. Wie is daar toch verantwoordelijk voor? Ik nam er de tijd voor haar eens goed in me op te nemen en antwoordde goedemorgen terug.

Ik haastte me naar mijn vaste stek, achter de pilaar in de directe nabijheid van de counter en werd na het gaan zitten herinnerd aan mijn stevige keelontseking. Deze was gisteravond komen opzetten als een verraderlijke zeedamp aan het einde van een zonnige dag. Zo heb je een keel, zo heb je een keelontsteking.

Binnen een minuut stond "het wicht" voor me met de vraag: wilt u iets drinken? Bang als ik was dat de bestelling bij "een nieuwe" finaal zou mislukken, antwoordde ik met een aan kramp grenzende articulatie: een Ginger Spice koffie, een uitsmijter ham/kaas en een verse jus d'orange alstublieft. Komt er aan zei "het wicht" en verdween dansend uit mijn blikveld.

Korte tijd later verschenen er een dame en heer (beiden op leeftijd) gehuld in jassen, mutsen en sjawls, aan het tafeltje rechts voor mij. De jassen werden uitgetrokken de mutsen en sawls afgezet en ik werd mij bewust van het feit dat de dame in kwestie, uiteindelijk ook een heer bleek te zijn. Als door een wonder verscheen "het wicht" aan het tafeltje. Wilt u iets drinken? vroeg ze aan beide heren. Ja, een glas melk en een broodje osseworst voor hem en voor mijzelf een capuchino en een broodje kaas. Komt in orde antwoordde "het wicht" en danste opnieuw uit mijn blikveld.

Terwijl ik beide heren aandachtig zat op te nemen, hoorde ik links van mij, van achter de counter een oudere dame (ook een nieuwe) zeggen: Ginger Spice? wat is dat? Is dat met gember? ja antwoordde "het wicht" dat geloof ik wel. Oh, nou, de gember is haast op, wat zeg ik, hij ís op. Ik kreeg het spaans benauwd, wat gaan ze me nu in mijn maag splitsen? Oh ja hoorde ik "het wicht" zeggen een broodje kaas en een broodje osseworst. Shit, ging er door me heen ze vergeet mijn bestelde uitsmijter ook nog door te geven. Osseworst? antwoordde de oudere dame, dát verkopen we niet. We hebben wel salamie, dat lijkt er op. Ik geloof dat dát wat anders is, hoorde ik "het wicht" onzeker antwoorden

Even later bracht ze mij de Ginger Spice en de jus d'orange, alstublieft zei ze en gaf geen kik over mijn uitsmijter. Ik begon me serieus zorgen te maken, keelpijn, een bestelling die de mist in gaat en een Ginger Spice met waarschijnlijk te weinig gember, omdat die op was. "Het wicht" danste naar de twee heren en zei: sorry, maar wij verkopen op dit moment geen osseworst. Oh antwoordde een van de heren begripvol, doet u mij dan maar twee broodjes kroket, lukt dat? Jawel antwoordde "het wicht" en haar ogen glommen als zwart hematiet, wetende dat ze dit tot een goed einde ging brengen. Uh, riep de heer nog: bruine boterhammen graag. Komt in orde antwoordde "het wicht" en danste opnieuw uit mijn blikveld. Ik slurpte voorzichtig en extra kritisch aan mijn Ginger Spice en constateerde geen afwijkende kwaliteit. Hm bromde ik zachtjes en werd weer pijnlijk aan mijn keelontsteking herinnerd.

Nadat ik mijn Ginger Spice genuttigd had, staarde ik onnozel naar mijn glas jus d'orange. Wat zal ik doen ging er door me heen, opdrinken, betalen en haar geen fooi geven, of haar er op attenderen dat ik nog een bestelling had uitstaan. Ik overwoog alle opties met de bijbehorende stemverheffingen, totdat ik door "het wicht" uit mijn gemijmer werd opgeschrikt met de opmerking: eet u smakelijk en sierlijk serveerde ze mijn uitsmijter op mijn tafeltje en nam mijn lege kopje Ginger Spice mee. "het wicht" veranderde als bij toverslag in een leuke jonge meid, uitgesproken toegerust om haar horeca- carriëre met glans te ontplooiien.

Ik keek omzichtig om me heen, vermoedde dat andere gasten mijn ongeduld en wantrouwen jegens de serveerster hadden opgemerkt. Geen van allen schenen ze iets gezien te hebben, sterker nog, hadden ze míj uberhaupt wel opgemerkt? Ik keek nog eens alvorens ik aan de uitsmijter begon te snijden met het prettige en niet te vergeten scherpe bestek. Hmmm, allen komen mij vreemd voor, hier in mijn vaste etablissement, wat heb ik gemist? Ah natuurlijk, maandagochtend, ik ben hier nog niet eerder op maandagochtend binnen geweest, dát was het. Ander personeel, andere klanten, tja maandagochtend publiek is anders, dat moest het zijn.

Ik nuttigde mijn uitsmijter en was van plan mijn jus d'orange in één lange genietende teug naar binnen te werken als vloeibaar nagerecht. Als naalden in de binnenkant van mijn onderarm, prikte het sap tegen mijn gekwetste keel aan. Tranen sprongen in mijn ogen, die al roder werden mede omdat ik er langer dan noodzakelijk in bleef wrijven.

Ik stond op, liep naar de counter en vroeg het meisje of ik mocht afrekenen. Heeft het gesmaakt? vroeg ze als eerste. Jazeker antwoordde ik, als vanouds en wist een glimlach onder mijn betraande ogen niet te onderdrukken. Dat is dan € 7,30 zei ze vriendelijk en legde het bonnetje voor mij op de counter. Ik deponeerde sierlijk een € 8,00 neer, stamelde onhandig: laat maar zitten en wenste haar een goede morgen.

Ik liep het winter- zonnige pleintje op en voelde mij de meest gelukkige mens binnen een straal van 3 meter. Op naar huis en dan mijn bed in. Je bent gewoonweg niet jezelf wanneer je ziek bent.

Homepage Schrijversweb Schrijversweb 2003 Douwe Zeilmaker