Homepage  Schrijversweb  Schrijversweb 2010  Daniëlle Kaiser

Shivering Shandi - Daniëlle Kaiser

Nog tien minuten en dan gaan we weer…dansen voor een belegen publiek. Onopvallend kijk ik via de spiegel, waaromheen heel wat energieverspillende gloeilampen branden naar Shandi. De zwarte feeks wordt ze ook wel genoemd. Niet verwonderlijk, gezien de nagellak, lippenstift en dikke eyeliner waarmee ze zich onderscheidt.
Ze onderscheidt zich in wel meer dingen. Zo heeft Shandi ook een seksuele voorkeur voor spannende dames in burleske gogo-rokjes. Van haar eigen spiegelbeeld wordt ze al net zo geil. Al haar kanten worden kritisch gewogen en gekeurd. Maar dit zijn de goede momenten hier in de kleedkamer van het vooraanstaande ‘the Penthouse’. Momenten van rust tot Shandi doet waar ze het allerbest in is: tiranniseren.
Met vaste hand maak ik me op, zoals altijd haar in het oog houdend.
‘Dee, doe me die pancake van je even. Die van mij is uitgedroogd.’ Ebony kijkt me een vluchtig moment aan voor ze haar aandacht verlegt naar het onderwerp van ons aller gedachten dat net achter ons langsloopt. Ik geef het spul en volg de feeks naar ik denk onopvallend maar dan draait ze haar hoofd en onderschept mijn blik via de spiegel. Gesnapt! De gemene ogen bekijken me bestraffend. Ze zeggen: Misschien tijd om jou eens te pakken, trut.
Jezus, waarom keek ik ook? Haar rechte rug trekt ze nog wat holler, de ronde heupen draaien op volle toeren. Haar neus wijst bijna richting plafond als ze kordaat maar toch soepel als een kat de kamer verlaat.
‘Wat is het toch een onheilspellende treiteraar,’ mompelt Ebony, die de onderschepping meekreeg.
Zodra Shandi de kamer verlaten heeft, golft er een zucht door de kamer heen. Blijkbaar heeft elk van ons de adem ingehouden, want nu pas hoor ik stemmen om me heen. Stemmen van meiden die even niet op hun hoede hoeven te zijn.
‘Het is die hele negatieve sfeer die ze met zich meebrengt’ zeg ik, mijn haar op de manier die bij het optreden hoort vastzettend. ‘Ze denkt dat iedereen hier pot is. Ik word doodmoe van dat geloer van haar. Wat kunnen we doen?’
Nadat vorige week een van ons op een vreemde manier buiten spel raakte, vreest iedereen de Zwarte Feeks. Geil, gemeen en nu kan ze ook nog gevaarlijk aan haar verwerpelijke eigenschappen toekennen.
‘Ja, wie kan het anders zijn geweest?’ Myrthe bemoeit zich ermee,
‘Daarom!’ Ebony staat op en draait zich zo dat ze zicht heeft op iedereen in de kamer.
‘Ze bleef tot het laatste moment voor de show hier. Op zich al ongewoon omdat ze normaal als eerste verdwijnt om een paar Mai Tais achterover te slaan. Zij bleef achter nadat ze het met Amelie aan de stok kreeg over Amelies kluisje - Ongelofelijk trouwens dat ze vond er recht op te hebben. Alleen omdat ze meer kostuums heeft dan wij – En nadat we terugkwamen…hoelang duurde het voor Amelie die aanval kreeg?’
‘Nog geen half uur,’ weet Danitsja, haar handen in het hoge blonde kapsel van Myrthe verwikkeld. ‘Ze moet amandelolie in het flesje bronwater van Amelie gedaan hebben’. Dat was de uitslag; allergische reactie op amandelen. ‘Ze moet wat van de amandelolie gebruikt hebben die ze op haar ellebogen en knieën wrijft.’
‘Hey Dee, zulke uitspaken zijn hier gevaarlijk, weet je?’ Voor het eerste mengt Shai zich in ons gesprek. Ik weet dat ze gelijk heeft.
‘Niks doen is ook gevaarlijk! Straks pakt ze mij, of een van jullie! We mogen allemaal wel oppassen’. Zelfs Danitsja de vrouw van Shandi’s dromen moet oppassen.
‘Jullie mogen blij zijn niet steeds die geile ogen op je te moeten voelen’ zegt ze, ‘of die hand tijdens de show te moeten tolereren. En steeds als er een kusscene is, neemt ze mij voor die rol. Dat nare wijf.’ Ik weet eigenlijk niet wat erger is; door Shandi begeerd worden of haar toorn moeten vrezen.
‘Shhht, ze komt terug!’ Gauw gaat Ebony weer zitten. Iedereen bemoeit zich weer met zichzelf en Danitsja met het kapsel van Myrthe, als Shandi weer binnenloopt. Het is muisstil, op het gespuit van een bus haarlak na.
Ze blijft in de deuropening staan en haar blik gaat langzaam de kamer door, ik voel mijn rug spannen en mijn adem stokken. Door mijn oogharen heen zie ik haar priemende blik die ons probeert te scannen op…op wat eigenlijk? Myrthe laat per ongeluk haar parfumfles in een waskom vallen. Pats, iedereen schrikt, maar niemand verliest de feeks uit het oog.
‘Stelletje lage grondkruipers’ zegt ze uiteindelijk met die lage, vibrerende stem die mijn gespannen zenuwen nog meer opjut. Ze zet haar handen op haar heupen ‘Jullie tweederangs uitgelopen huppeltrutten denken toch niet dat er met de ster van de show te spotten valt?’ Niemand antwoordt maar iedereen is nu gestopt met wat ze aan het doen is. ‘Ik weet precies hoe jullie over me denken. Afgunst, het een ander niet gunnen. Ik weet het allemaal.’ Ze loopt nu vol zelfvertrouwen de kamer in. ‘Iedereen hier heeft zo’n grote mond, maar als tot een confrontatie zou komen…ach wat zeg ik, net alsof jullie genoeg kloten hebben om zoiets voor elkaar te krijgen’. Ze lacht om haar eigen grapje tot ze achter Ebony’s stoel staat, dan stopt ze abrupt en kijkt via de spiegel Ebonys ogen in. ‘Maar jij, halve spleetoog, jij hebt veel pech vandaag.’ Ebony kijkt roerloos terug, geen adem verspillend, ‘Ik heb je geklaag wel toegefluisterd gekregen. Met jouw talent mag je blij zijn dat ik je duld in mijn dansshow!’ Haar rijzige gestalte, Shandi meet ruim een meter tachtig , buigt nu naar voren over Ebony heen. Ze legt haar zwarte nagels op Ebonys wang en houdt ze zo dat ze vlijmscherp in aanraking met de zachte huid van mijn vriendin komen. Maar ze houdt haar kracht in.
‘Ik zou maar heel erg oppassen, dames. Er kon anders nog wel iets akeligs gebeuren, je weet het niet.’ Iedereen blijft stil, zelfs Ebony, al zie ik dat ze opstandig terugkijkt. ‘Deze tent heeft mij nodig!’ schreeuwt Shandi. ‘Ik ben hier belangrijk, ík haal het geld binnen! Jullie zijn niet meer dan een armetierige aankleding. Als de omlijsting van een meesterwerk. Dat zijn jullie! Dus wees je ervan bewust dat je zo ingeruild kunt worden. En als je zelf het pad niet ruimt…dan ken ik nog wel anders methodes.’ De stilte duurt voort. ‘Dan ga ik nu terug naar mijn Mai Tai, die ik voor jullie lauw heb laten worden, trutten en zie ik jullie zo op het podium.’ Ze geeft Danitsja een vette knipoog en een kusgebaar. ‘Tot zo schat,’ en weg is ze. Iedereen is perplex nu Shandi openlijk haar dreiging heeft uitgesproken. Zonder erover te spreken is iedereen ervan overtuigd dat er gehoorapparatuur in de kamer hangt.
Ik buig naar Ebony toe ‘Ze wordt gevaarlijk.’ mompel ik.
‘Ditmaal is het mijn beurt’ zegt Ebony zacht. Haar ogen kijken bang maar haar openstaande neusgaten verraden woede.
‘Wat kunnen we doen?’ Een tijd zitten we stil.
De rest doet wat ze doen moet als Ebony opleeft. Ze staat op, pakt een spuitflesje met rozenolie van Shandi’s kaptafel, speelt er even mee maar zet het weer terug. Dan opent ze een lade en gaat op zoek in het domein van de Zwarte Feeks, die zo overtuigd is van haar macht dat ze haar eigen lade niet eens afsluit. Iedereen kijkt ongelovig naar Ebony, haar gevaarlijke actie volgend. Ebony zoekt, ik weet niet waarnaar, zijzelf volgens mij ook niet want ze kijkt verrast als ze iets vindt. Ze laat haar buit vluchtig aan Danitsja zien, die gretig knikt. Ebony stopt het bij zich. Zonder ons in te lichten maakt ze haar kapsel af, haar neusvleugels staan nog steeds wijd. Het wraakplan is blijkbaar bedacht.

‘De show ladies, vijf minuten!’ De stagejongen roept.
‘Meiden het is tijd om onze billen weer te schudden, en de oude viespeuken te vermaken.’ Ebony spreekt alsof er niks aan de hand is. ‘Denk aan het geld en aan de rest van de week, wanneer je niet hoeft te werken! Allemaal dank zij dit showtje. Let’s do it!’ We juichen, als ze eraan toevoegt: ‘Één ding dames:ditmaal doen we het op onze manier.’ Iedereen steekt een in brokaat gewikkelde vuist de lucht in en juicht de onuitgesproken woorden toe terwijl we elkaar in wetenschap aanijken. We schitteren in dieprode veren en satijnen stof als valse juwelen in een goedkope zetting. Maar het meest valse van allemaal is er niet bij. Iets staat te gebeuren. Iets dat heel onaangenaam kan worde. Ditmaal zal echter niemand van ons wegkijken. We zijn er klaar voor.
‘Dames en heren, de act waarop we allen hebben gewacht. Ze zijn schoon, ontembaar en onder leiding van niet te missen Shaking Shandi! Hier zijn de Satin-sisters met Love or War!
De act begint als altijd in een halvemaanvorm terwijl Shandi het podium, háár podium, betreedt. De waaier voor haar gezicht, de heupen doen hun gebruikelijke kunstje. Voor veel mannen zijn die sterke massieve dijen van Shandi onweerstaanbaar. In hun ogen staat één wens te lezen; vastgeklemd worden door die hevige dijen.
Wij, achterban, doen onze act van benen omhoog, waaiers tegelijkertijd de lucht ingooien en achter onze ruggen weer opvangen. We draaien om het middelpunt van onze act heen, de lichten worden gedimd en ik zie het oogwit van Ebony, die helemaal opgaat in wat komen gaat. Dit is het nummer met de lesboscène maar tot ons aller verbazing is het niet Danitsja die naar voren komt. Nee, Ebony treedt in het voetlicht. Shandi kijkt op, is even van slag als niet Danitsja voor haar staat. Maar wat kan ze doen. Die publiciteitsgeile heks kan weinig uitrichten en gaat mee in de tweestrijd die het nummer uitbeeldt. Ebony kronkelt om Shandi heen, haar nagels over haar hals trekkend als Shandi even ervoor bij haar deed. Ze kijkt haar in de ogen, een belofte zendend en haalt de vlijmscherpe nagels langs de zijden hals. De rookmachines spuwt nu rook uit. De lichten worden wat gedimd en wij achtergronddansers worden nu belicht terwijl we om het vechtende en vrijende koppeltje heendansen. We grijpen naar binnen, hen naar beneden duwend. Maar terwijl Shandi normaalgesproken de winnares is, is het nu Ebony die haar keer op keer in de kring neerdrukt, ze trekt een hand omhoog. Iets flitst in de spotlights, en dan een gil. Het ritme van de beats verlangen een tweede, en derde en vierde flits.
De groep valt nu wat uit elkaar, het koppel is nu beter zichtbaar en we dansen op onze hurken en dan knieën, onze handen sierlijk bewegend. Shandi ligt in de kring, Ebony haalt opnieuw naar haar uit. Eindelijk zie ik wat ze heeft meegenomen; het zijn de kattenklauwen van Shandi’s krolse katten performance. Een solo waar iedereen stikjaloers op is. De stalen klauwen flitsen vervaarlijk richting Shandi’s zij, haar achterste, haar rug in. De stroompjes bloed vloeien nu over haar netkousen naar beneden, haar blik vol angst. We ruiken het bloed. Danitsja komt nu de kring in. Ze wil duidelijk een kans hebben Shandi het een en ander betaald te zetten. Ze pakt Shandi bij haar haren en slaat haar vol in het gezicht op de maat van de muziek, dit herhaalt ze een aantal keren voor Ebony haar terug in de formatie duwt.
We leggen de handen op elkaar heupen en gooien de benen los. We zien druipend bloed en een helse Ebony en worden naar heidense hoogten opgejaagd. Als dolle honden leven we ons in. Nooit heeft er zulk een spanning op het podium geheerst en daarmee in de zaal. Iedereen lijkt de waanzin te voelen. We kruipen over het podium richting Shandi. Kruipen, hand voor hand, knie voor knie steeds dichterbij. Haar ogen vrezen ons, vegen bloed in het gezicht. Haar trillende handen proberen ons af te weren. Shivering Shandi zou ze moeten heten. We staan bevallig op, trekken haar mee en draaien rond op de muziek, haar de groep rondgooiend. Steeds sneller, steeds wilder. Het publiek wordt gek als een roedel reuen die een loopse teef ruiken. Ze zien het bloed en schreeuwen om meer. Ebony is buiten zinnen. De ontlading van alle opgekropte woede is niet meer te stuiten. Meer aanmoediging heeft ze niet nodig. Ze krast de klauwen over de begeerde dijen van Shandi. Bloed spat over ons heen en we smeren het in onze gezichten, likken het van onze lippen. Dan, op het hoogtepunt, duikt iedereen op het slachtoffer. De lichten dimmen, de rook overdekt ons. De zaal barst uit zijn voegen als de lichten eindelijk weer aangaan. Iedereen juicht. Shandi wordt onzacht overeind getrokken en naar haar plek gedirigeerd. Daar wil ze toch zo graag staan? Ze bloedt uit talloze wonden, haar gezicht vertrokken. Onze waarschuwende blikken zijn echter overbodig. Showvrouw Shandi weet wat te doen. Ze trekt een grimas, buigt moeizaam en strompelt van het podium, een bloedspoor achterlatend. Ze kan haar wonden gaan likken, we zijn haar al vergeten. We kijken elkaar aan en draaien ons als één vrouw naar het publiek toe. Ons publiek. We buigen en nemen het applaus in ontvangst. Deze avond, en iedere avond vanaf nu, is onze avond.

Shivering Shandi © Daniëlle Kaiser

Homepage  Schrijversweb  Schrijversweb 2010  Daniëlle Kaiser