‘Waar ben je mee bezig, wil je ook vermoord worden?’
‘Die kerel…’
‘Hemel Tess, ik zag je niet meer en schrok mij wild.’
‘Ik gaf je nog een teken…’
‘Niet gezien. De man achter de balie was gelukkig erg spraakzaam nadat ik mijn kaart had laten zien. Ik weet nu de naam van die kerel. Ga in Godsnaam geen spelletjes spelen met deze lui.’
‘Ik vind het best knap van mezelf dat ik hem voor jou heb gevonden. Hij is nu vast hier in de moskee.’
Met een blik of ze niet goed snik was, maakte Niels een gebaar met zijn hoofd dat ze hem moest volgen.
Ze bleef staan en stak haar kin omhoog. ‘In een moskee zal niets gebeuren.’
‘Niets daarvan, je komt mee.’ Hij pakte haar resoluut bij haar arm.
‘Je doet me pijn.’
‘Daar geloof ik niets van. Je gaat mee.’
Zuchtend liep ze naast hem. Ze bekeek de omgeving goed en besefte dat ze de weg naar het hotel waarschijnlijk nooit zo snel gevonden zou hebben.
Haar gevoel voor Niels maakte haar danig in de war. Waarom zette ze haar stekels op? Was ze bang van zichzelf? Zijn aandacht deed haar goed, maar een relatie met hem zag ze niet zitten. Beiden hadden een baan die te veel van hun tijd vergde. Beter nu kappen dan valse hoop koesteren. Hij liet haar los toen ze voor het hotel stonden.
Mokkend liep ze naar binnen.
In de hal draaide Niels zich naar haar toe. ‘En nu ga je goed ontbijten, behalve een slok koffie heb je niets gehad. Hierop kun je niet goed nadenken.’
‘Dat hoef ik niet meer. Ik ben ontslagen… of was je dat vergeten?’
Hij klopte haar bemoedigend op haar arm. Ze leunde even tegen hem aan, alsof ze wankelde en dit niet expres deed.
In de eetzaal zat Larry nog aan hetzelfde tafeltje. Hij keek opgelucht. ‘Ik heb Pieter gebeld. Hij was erg onder de indruk van je verhaal over de kaping. Niels vertelde mij de datum en Pieter zal alles hierover op internet opzoeken.’
‘Zo, gelooft hij mijn verhaal niet?’
‘Tess, ik kan begrijpen dat je spinnijdig bent, maar luister even.’
Ze ging zitten en keek naar Niels die een bord van het ontbijtbuffet pakte en dat begon op te laden.
Larry schoof op zijn stoel heen en weer.
Ze keek hem expres niet aan.
Niels kwam aanlopen.
Larry stond op. ‘Eet Tess, ik moet nog iets regelen. Ik ben zo snel mogelijk terug.’
Ze trok een gezicht achter zijn rug.
Niels ging naast haar zitten en hield een croissant met boter uitnodigend voor. Na een hap merkte ze pas hoeveel trek ze had. Zwijgend at ze de croissant. De ober kwam met gebakken eieren aanzetten. Ze snoof en het water liep in haar mond.
‘Je mag blijven Niels, zo goed ben ik jaren niet verzorgd.’
Hij leek haar opmerking niet te registreren.
Na het eten van de eieren, veegde ze haar mond af en wilde iets zeggen.
Niels gebaarde dat ze stil moest zijn. Zijn denkrimpel werd steeds dieper.
Na enkele minuten kon ze zich niet meer beheersen en vroeg zacht: ‘Spijt dat je mij hierbij betrokken hebt?’
Hij pakte haar hand en knikte ontkennend. ‘Alles is nu ingewikkelder geworden.’
‘Hoezo? Of kan je daar ook niet over spreken?’
Hij keek even verstoord.
‘Ik bedoel het serieus Niels, heus, als ik jou kan helpen… kan ik eindelijk iets terug doen. Jij hebt mij destijds zo goed opgevangen.’
Hij mompelde enkele onverstaanbare woorden en keek haar daarna aan. ‘Ze waren erg onder de indruk. Ik gaf mijn mensen de gegevens die jij hebt gehackt… alleen… ze zijn woedend dat ik mijn eigen medewerkers heb gepasseerd. Hemel, die lui kunnen qua kennis niet aan jou tippen.’
Hij sloot zijn ogen en wreef met zijn handen over zijn gezicht.
‘Zo, nu zitten we beiden diep in de shit?’
‘Och…’
‘Vind je het eigenlijk leuk wat je doet? Destijds leek archeologie jouw passie en nu…’
Hij tuitte zijn lippen en haalde licht zijn schouders op.
Larry kwam aangeslenterd.
Ze bleef zitten en keek hem met tegenzin aan.
‘Ten eerste mijn excuses. Pieter wil graag dat jij je voordracht vanmiddag houdt, net zoals afgesproken.’
‘Maar… ik ben ontslagen.’
‘Dat trekt hij in.’
‘Puh. En als ik dat nu niet meer wil?’
Larry zette zijn bril af. ‘Tess, toe, alsjeblieft.’
Ze balde haar handen tot vuisten. ‘Luister even, ik laat niet met me sollen. Als Pieter wil dat ik voor hem blijf werken, zal hij mij dit zelf moeten zeggen. Ik pas ervoor om dat door een loopjongen te...’
Larry legde zijn hand op haar schouder. ‘Ik zei toch al dat het me speet?’
‘Nou die blik van jou zegt iets anders. Doe jij dit altijd? Mensen voor schut zetten om bij Pieter goede sier te maken? Ben je soms uit op mijn baantje?’
Larry liep rood aan.
‘Ik doe mijn werk serieus en ik ben niet thuis voor stomme geintjes. Je hebt niet alleen mij maar ook Niels belachelijk gemaakt. Dingen doen waar jij de ballen van af weet… dat pik ik niet. Laat Pieter bellen, dan hou ik vanmiddag mijn voordracht en dan mag jij die PowerPoint presentatie verzorgen.’
Ze smeet het servet op het tafeltje, stond op en liep met grote passen naar haar kamer. Even dacht ze eraan om een bad te nemen, maar bedacht zich. Met haar badpak en de veel te grote kamerjas liep ze naar het zwembad.
Niels rende haar achterna. ‘Wacht, ik ga met je mee.’
Tess keek even om. ‘Oké, ik ga vast.’
In het zwembad was niemand. Ze hing haar badjas op en stapte met een hoteldouchemuts de douche in. Zodra ze gekalmeerd was, zette ze het water af en liep naar de trap. In het zwembad was een louche kerel. Instinctmatig liep ze terug naar de douchecabine, zette het water weer aan en wachtte ongeduldig op Niels. Hij kwam op zijn dooie gemak aanslenteren en keek even speurend rond. Ze wenkte hem vanuit de cabine, waarop hij een rare grimas maakte. Met haar vinger op haar lippen wees ze naar het bad. ‘Een engerd in het water…’
Hij schoot in de lach, maar keek grimmig zodra hij de man gezien had.
‘Sorry Niels, maar ik durf zonder jou het water niet in. Zag je die ogen? IJskoud, echte killer ogen en als die vent met de tatoeage hier ook is…’
Niels trok de handdoek van zijn hals. ‘Wil je nog zwemmen?’
Ze knikte ontkennend en wees naar de haken. ‘Kan je mijn badjas aangeven?’
Snel haalde ze de bandjes van haar zwempak van haar schouders en trok de aangereikte jas aan. Ze draaide zich om en stroopte het natte badpak af. Met haar voeten zocht ze haar slippers. Ze bukte zich, wrong het badgoed uit en propte het in de douchemuts.
‘Gauw wegwezen hier.’
Samen liepen ze de gang op. Ze stak haar hand met de nattigheid in de zak van de badmantel en stond stokstijf stil. ‘Niels, je gaf de verkeerde. Gauw terug, mijn kamersleutel…’
In het zwembad hing geen badjas meer en de man was verdwenen.
‘Wat zit in de zak van deze jas?’
‘Een mobieltje.’
‘Geen kamersleutel?’
‘Nee… straks komt hij…’
‘Geen paniek, op die kaart staat geen kamernummer. Bij de receptie weten ze er wel raad mee.’
‘Zeg dat mobieltje… wil je dat laten nakijken?’
Niels hief bestraffend een vinger op. ‘Hoe zou ik ooit zoiets kunnen bedenken?’
‘Doe niet zo schamper. Een simkaart is zo te kopiëren, maar dan moet ik wel de apparatuur hebben.’
De receptionist herkende Niels. Na het noemen van haar kamernummer kreeg hij zonder commentaar een nieuwe kaart.
‘Zeg, was dit de man…’
‘Ja, hem liet ik mijn kaart zien.’
Ze snoof.
Niels opende haar kamer met de nieuwe elektronische kaart, liet haar voorgaan en liep ook naar binnen. Hij trok de deur dicht en keek haar vorsend aan.
‘Hoe zit het nu met je werk?’
‘Ik moet om 3 uur mijn praatje houden. Wil je komen luisteren?’
‘Meen je dat?’
‘Ja, het is iets nieuws.’
‘Ik kom graag. Mag ik jou voor vanavond uitnodigen voor een cocktail bij de Amerikaanse ambassadeur?’
Ze grinnikte en gaf hem een por. ‘Deal. Dress code?’
‘Ik trek mijn smoking aan.’
‘Wow. Zal je vast goed staan.’
Niels zei niets en draaide een beetje met zijn hoofd.
‘Ik wist niet dat je verlegen kon zijn.’
‘Tess, je maakt me af en toe in de war.’
Ze trok een pruimenmondje.
Hij kuchte ongemakkelijk.
‘Nou, is er iets?’
‘Ik… eh…’
Ze pakte zijn hand. ‘Is het zo erg om toe te geven dat je iets voor mij voelt?’
Hij kreunde. ‘Ik moest je uitnodigen, want op de ambassade willen ze je testen voordat ze je engageren voor…’
Ze wilde hem een klap geven, maar hij pakte haar arm stevig vast.
‘Au, je doet me pijn.’
‘Laat me eerst uitspreken.’
Mokkend gaf ze toe, maar siste snel: ‘Zak.’
‘Tess, jouw probleem is dat je te intelligent bent.’
‘Huh, te intelligent, bedoel je geniaal? Verdorie, dacht ik net… Geen vent wil mij om die hersens.’
Niels keek haar alleen maar aan. Plotseling kuste hij haar. Hij hield abrupt op. ‘Ik ben verliefd op je geworden. De situatie is niet bepaald de gemakkelijkste. Ik kan met dit werk geen relatie hebben.’
Ze kuste hem vurig terug en trok zijn zwembroek naar beneden.

‘Half drie… de presentatie.’ Ze sprong het bed uit. Pijlsnel nam ze een douche.
Niels kwam haar achterna. ‘Wil je nog?’
‘Wat… vrijen of dat je meekomt?’
Ze voelde een speelse tik op haar billen. Zeven voor drie was ze helemaal aangekleed. Ze draaide haar haar in een wrong en pakte een paar haarspelden. Vervolgens deed ze parels in haar oren, keek keurend in de spiegel en streek een vouw uit haar zwarte jasje.
Niels kamde zijn haar.
‘Klaar? Kom op.’ Ze deed de kamerdeur open, keek speurend in de gang en gaf Niels een seintje. Ze trok de deur dicht en liep met grote passen naar de lift. Op haar horloge zag ze dat ze nog 4 minuten had. Ze liep op het geroezemoes van de zaal af.
Larry stond bij de ingang van de bijna gevulde zaal. Hij kneep zijn lippen samen en schudde zijn hoofd. ‘Waar was je?’
‘Ik heb mij mentaal voorbereid. Niet zo zenuwachtig, ik ben er nu toch? Heb jij die plaatjes klaar?’
Larry tikte Niels op zijn arm. ‘Moest jij je ook voorbereiden?’
‘Tess heeft mij uitgenodigd. Moet ik mijn kaartje laten zien, zodat jij een hoekje kunt afscheuren?’
Ze merkte dat Larry van kleur verschoot en grinnikte. Uit een ooghoek zag ze de eregast aankomen. Met gestrekte armen liep ze op de keurig geklede man af. ‘Welkom professor. Ik heb speciaal op u gewacht om u te kunnen zeggen hoe ik uw aanwezigheid op prijs stel.’
‘Tess, voor mijn beste leerling heb ik altijd belangstelling. Is dit je partner?’
Niels gaf de professor een hand en stelde zich voor.
Tess stak haar armen door die van de professor en van Niels en liep met hen naar het podium. Ze stopte bij de eerste rij en gebaarde dat beide mannen konden gaan zitten.
Ze stapte het podium op, ging achter de katheder staan en boog licht na een kort applaus.

‘Alles uit haar hoofd,’ hoorde ze de professor na afloop van haar verhaal tegen Niels zeggen.
Zodra het enorme applaus eindelijk verstild was hief ze haar hand op. ‘Dank u, mocht een en ander niet duidelijk zijn, dan kunt u na de thee de PowerPoint presentatie bekijken die mijn assistent Larry u zal tonen.’ Ze keek hem hierop aan en zag dat hij haar wel kon wurgen.
Na de felicitatie van de professor met haar voordracht, werd ze omringd door enthousiaste genodigden. Na een uur hield ze het wel voor gezien. Ze wenkte Niels. ‘Zeg, krijgen we iets te eten bij de Amerikanen? Laten we anders een broodje nemen voor ik na een glas bubbels teut ga worden.’
‘Goed idee, daarvoor hebben we nog even tijd. De taxi staat om half zeven voor.’
‘Taxi?’
Hij sloot even zijn ogen. ‘Dienstauto.’
Ze hoorde Niels bellen. Hij gaf haar kamernummer op. Tess trok haar mondhoeken samen.
‘Ze brengen mijn smoking. Bezwaar?’
Ze haalde haar schouders op. ‘Ik heb een zwart jurkje. Ik neem aan dat ik niet in jeans kan verschijnen.’
‘Tess, nogmaals, het spijt me ontzettend. Als ik dit niet zou zeggen, was je vast ontploft tijdens die cocktail. Eigenlijk mag ik helemaal niets loslaten over een eventueel contract.’
‘Niels, maak er geen drama van, ik begrijp het, maar je weet dat ik er niet van houd om gemanipuleerd te worden.’
Ze liepen naar haar kamer.
Binnen drukte Niels haar even tegen zich aan.
Ze streek met haar hand door zijn haar. ‘Zeg, op je kaart staat CIA, maar dit is niet het gangbare logo. Zit jij bij die geheime club die zogenaamd niet bestaat?’
Niels hield even zijn adem in.
‘Had ik goed gezien. Zeg maar niets, ik weet nu genoeg. Ik hoop voor jou dat het goed betaalt.’
Aan zijn gezicht zag ze dat dit het geval was. Ze schopte haar schoenen uit. ‘Een sandwich van de roomservice dan maar?’
‘Prima idee.’ Niels pakte de kaart. ‘Is een broodje zalm genoeg?’
Ze knikte en liet Niels de bestelling doen.
Zwijgend keek ze naar de boten op de Nijl. Niels kwam naast haar staan. Hij sloeg een arm om haar schouders en zei niets. Ze schrok op van de klop op de deur. Niels liet haar los, liep naar de deur en deed die open.
Ze draaide zich om en zag dat zijn smoking tegelijk met de broodjes werden gebracht.
Ze ging zitten en lichtte een punt van een sandwich op. Met een zuinig mondje legde ze de helft van het brood opzij.
Zwijgend aten ze de broodjes. Tess zette de lege bordjes op elkaar en stond op. Als een lang getrouwd echtpaar begonnen ze zich te verkleden. Niels deed haar rits dicht en Tess hielp hem met zijn vlinderdasje. Ze stonden hand in hand naast elkaar en keken in de spiegel. Een mooi stel, schoot door haar hoofd.
‘Klaar? Paspoort bij je?’
‘Ja Niels. Ik laat mijn bontjas en tiara maar thuis.’
Hij grinnikte en pakte haar bij haar ellenboog.

Een onopvallend busje met geblindeerde ramen stond voor. Een man in coltrui stapte uit en salueerde voor Niels. De man knikte haar toe. ‘Avond Ma’m.’
Niels deed het achterportier open.
‘Jules, mijn… onze bodyguard en chauffeur, een prima schutter.’
Even verstrakte ze.
Niels keek haar onderzoekend aan. ‘Wees niet benauwd, er zal niets gebeuren.’
Ze stapten vlug in. De chauffeur deed het portier zorgvuldig dicht.
Niels hield haar hand vast tijdens de rit, maar hij sprak geen woord. Na tien minuten stopte de auto voor een indrukwekkend hek. De chauffeur toeterde twee keer kort. Hierop ging het hek open. Langzaam reed hij de oprit op.
Bij de ingang van de ambassade toonde ze haar paspoort. De man gaf het niet terug.
‘Hé, Niels, ik wil mijn paspoort terug, officieel is het zelfs verboden om dit af te geven.’
‘Sorry, dat had ik je moeten zeggen. Veiligheidsvoorschriften.’
‘Daarom moest je schutter mee. Gaat hij mij neerschieten als ik hier een scène zou maken?’
Niels wilde iets zeggen, maar ze lachte. ‘Geen paniek, voor $30.000 per maand zal ik braaf zijn.’
Hij gaf haar een speelse por en leidde haar door een metaaldetector.
Een bode ging hen voor naar de ontvangstzaal.
Tess hoorde toenemend geroezemoes.
Bij de ingang stond een bediende met een zilveren blad vol glazen champagne.
Niels reikte haar een glas aan en nam zelf ook een. Samen liepen ze door.
Een gezette kalende man in smoking met een lintje in zijn revers stak zijn hand uit.
‘Zo kerel, goedenavond mevrouw, fijn dat u wilde komen. Ik heb al veel over u gehoord.’
‘Dank u excellentie, prettig kennis met u te maken.’
De ambassadeur draaide zich al weer om naar andere gasten.
Tess telde een man of dertig. Behalve de muisachtige echtgenote van de ambassadeur was zij de enige vrouw.
‘Is dat alles?’ vroeg ze aan Niels en nam een hapje zalm dat haar werd voorgehouden. ‘Niet vergiftigd hoop ik?’
‘Jouw grapjes…’
‘Kan je daar niet tegen? Ik vind het hoogst vermakelijk. Word ik straks vastgebonden en moet ik aan een leugendetector?’
‘Zo ongeveer… ja.’
‘God Niels, dat is zo ouderwets.’
‘Weet jij iets beters?’
‘Zeker, dat heb ik ontwikkeld. Wel een dure grap, maar veel betrouwbaarder.’
‘Ik zal ze dat melden.’
Ze mengden zich met de gasten. Hier en daar knikte Niels, maar hij stelde haar niet voor.
Tess bekeek het interieur, typisch een ambassade, waar een decorateur een correcte, redelijk elegante, maar ook neutrale sfeer had weten te scheppen. De gasten hier leken haar allen uitgenodigd om te netwerken, maar op welk vlak, behalve handel, had ze nog niet door. Ze zag Niels in de tuin staren en stootte hem aan. ‘Wat weten ze al van mij? Heb jij ze al het een en ander verteld? Aan je gezicht te oordelen wel… anders had je mij vast niet mee genomen.’
Niels keek op zijn horloge en mompelde iets van nu moeten ze wel komen. Enkele seconden later kwam er een bode die hen discreet wenkte om hem te volgen. Ze liepen een trap met een dikke wijnrode loper op en Niels werd verzocht op de gang te wachten. Hij ging op een Louis XVI bankje zitten, onder een goede kopie van een bekend schilderij.
Duurt vast een tijdje, dacht ze. Voor ze zat ging de deur al open. Een man van haar leeftijd, verzocht haar vriendelijk plaats te nemen. Tess bekeek het kamertje en zag bekende apparatuur. Ze monsterde de man snel. Hij leek haar in prima conditie. Zoals bij veel Amerikaanse militairen was zijn haar kortgeschoren.
Hij keek haar even onderzoekend aan voordat hij begon te spreken.
‘Mevrouw, eerst… we zijn onder de indruk van de manier waarop u de gegevens voor mijnheer Smith hebt verkregen.’
‘Och, zo moeilijk was dat niet.’
Hij staarde naar zijn computerscherm en tikte iets in, voordat hij haar aankeek. ‘Van wie hebt u dat hacken geleerd.’
Tess leunde achterover, vouwde haar handen en sloeg haar benen over elkaar. ‘Dat gaat u niets aan.’
‘Toch wel mevrouw, voor de veiligheid… We bieden u een salaris van $30.000 per maand met een contract voor 6 maanden… daarvoor moeten we wel alles weten.’
Ze boog zich naar voren. ‘Is hier overal afluisterapparatuur? Ik noemde dit bedrag als grapje aan Niels, eh Adam.’
‘Mevrouw, erewoord, dit is dan toeval. We kunnen veel, maar niet alles.’ De man verschoof enkele papieren op zijn mahoniehouten bureau.
‘Dat heb ik gemerkt aan deze ouderwetse troep waarmee jullie nog steeds werken.’
De man knikte begrijpend. Hij aarzelde om iets te vragen en streek peinzend met zijn hand over de punten van zijn lichtblauwe overhemd.
‘Stelt u die vraag maar.’ Tess sloeg haar armen over elkaar.
‘Goed. Wie was de hacker?’
‘Raoul, een Indiër, ik leerde hem kennen op een computerseminar. Ik was onder de indruk van de manier waarop hij dit aanpakte en mocht een keer meekijken. Met mijn fotografisch geheugen… maar dat weet u vast al.’
‘Juist, ja. Ik begreep dat u ook een beter programma heeft voor deze troep, zoals u onze apparatuur noemt.’
‘Ja, dat kan ik leveren. Omgerekend in dollars $200.000, maar dan kunt u het ook op alle ambassades of consulaten of god weet waar, gebruiken.’
Hij knikte.
‘Bespreekt u het maar met uw superieuren en dan hoor ik het wel. Het nummer van mijn bankrekening hoef ik vast niet op te geven, want dat weet u ongetwijfeld al.’
‘U bent wel direct…’
‘Mijnheer…’
‘Sorry, Patrick Vandenhove.’
‘In mijn beroep is tijd geld. Laten we geen tijd verspillen. Ik neem aan dat u geheimhouding van mij verwacht. Verder wil ik horen wat u voor die $30.000 per maand van mij verlangt.’
‘Mevrouw eerst wil ik nog enkele dingen van u weten.’
‘Zoals?’
‘Hebt u nog contact met Raoul?’
‘Nee, ik zag hem alleen destijds. Hoorde vaag iets over Chicago, dat hij daar, getrouwd met een Amerikaanse, een brave huisvader is geworden.’
Hij tikte enkele woorden op de computer in.
‘Singh?’
‘Patrick, ik weet zijn achternaam niet eens.’
Ze zag hem de computer afsluiten. ‘Was dit alles?’
Hij knikte.
‘Ach, de rest over mij wisten jullie al…’
Patrick knikte een beetje ongemakkelijk en schoof haar een blad toe.